Woongedeelte

Amy Lockhart zag dat hij ook al op de grond ging zitten naast mij zelfs. En ze keek hem ook opnieuw aan, en glimlachtte toen ook terug naar hem. "Omdat ik vindt dat jij helemaal geen klungel bent." zei Amy. "En zo moet je je jezelf eigenlijk ook niet noemen. zei Amy. Amy Lockhart was blij dat hij hier nu zijn best zou doen om te leren zijn krachten te beheersen, en ik weet zeker dat het hem gaat lukken ook. Amy Lockhart zou er altijd zijn voor hem om hem te steunen, dat heeft hij hier zeker nodig. Ze besloot het hem maar te zeggen. "Ik zal er ook altijd voor jou zijn om jou te steunen, want ik zei aan jou dat jij dat nodig hebt." zei Amy terwijl ze hem nog eens een kusje gaf.

Ikuto Tsukiyomi glimlachtte naar Amy Lockhart en hij zuchtte "waarom vind je dat? en waarom zou ik mezelf geen klungel mogen noemen? Ik ben er eentje en dat zal ik altijd zijn". Hij keek daarna naar de grond en zijn blik bleef ernaar kijken. Hij wist niets meer te zeggen en hij keek toen even naar het meisje dat druk met de planten praatte eentje die de flora beheerst dacht hij in zichzelf. Hij bewonderde die magiërs, ze spraken de taal van de planten en verstonden die ook. Hij wreef weer eens uit nerveusiteit in zijn haar en hij keek nog even naar het meisje. Daarna ging zijn blik weer naar Amy Lockhart "waar hou je van?". Hij probeerde te glimlachen maar hij was veel te nerveus...

Amy Lockhart glimlachtte terug naar Ikuto Tsukiyomi, terwijl ze hem ineens hoorde zuchten. Ze kon aan die klungel precies niks doen, hoe goed ze het ook probeerdde ze geeft het op. Ze zag opeens dat zijn blik weer naar haar ging. "Waar ik van hou?" vroeg Amy, dat vond ze eigenlijk best wel een moeilijke vraag, maar ze probeert erop te antwoorden. "Ik hou van... Waterprekparken, alles met water eigenlijk." zei Amy opeens heel blij. "Waar ik ook van hou is... Jongens natuurlijk!" zei Amy. Toen begon Amy Lockhart na te denken dat hij het zou raar vinden, wat ze eigenlijk net zei. Maar ze wachtte maar af totdat hij haar een antwoord terug gaf.

Ikuto Tsukiyomi glimlachtte en keek Amy Lockhart nog steeds geïnteresseert aan "ik kan geloven dat je van water houdt, het is je element". Hij zag dat Amy Lockhart opeens opfleurde en dat maakte hem ook deels goedgezind. Hij streek zijn haar uit zijn ogen en keek even naar de grond "het is toch geen misdaad om van jongens te houden? Zolang je ze maar niet misbruikt". Dat laatste mompelde hij eerder. Hij keek nog steeds naar de grond en hij wiebelde met zijn voeten, nog steeds nerveus. Hij dacht even terug aan zijn 13-jarige zelf. Dat was geen prettig ventje. Hij was eigenwijs, bot en kon zijn krachten niet onder controle houden. Nu was hij verandert, hij was stil en hij verdiepte zich in boeken. Dat was zijn hobby buiten veel oefenen.

Nu ook keek Amy Lockhart, Ikoto Tsukiyomi aan en glimlachtte. Ze was nu ook geïntreseerd in hem eigenlijk, maar dat weet hij hopelijk niet. "Ik wist wel dat jij dat wist." zei Amy vrolijk terug. Ze zag alweer dat hij zijn haren uit zijn ogen streek en even naar de grond keek. "Ja" zei Amy plotseling een beetje verlegen. Amy Lockhart weet precies hoe hij zich nu eigenlijk voelde, en ze zal er vanaf nu ook altijd voor hem zijn.

Ikuto Tsukiyomi kreeg eigenlijk heel langzaam gevoelens voor Amy Lockhart. Hij wou nu alleen afwachten tot een goed moment om het haar te zeggen. Hij hield van zo'n dingen uit te stellen, vooral op vlak van liefde. Eenmaal het over was, was hij er vanaf en hoefde hij er niets over te zeggen. Hij hoorde dat Amy Lockhart een beetje verlegen 'ja' zei. "wel jongens zijn geen speeltuigen. Ik heb het al zo vaak moeten zijn en ik weet dat het niet leuk is". Hij keek even met een klein beetje een triest gezicht naar Amy Lockhart. Hij had al veel te veel meegemaakt en hij wou het niet nog is beleven. Hij zuchtte diep en hij legde zijn boek op zijn schoot. Nee hij ging niet lezen, hij wou het gewoon bij zich hebben...

Amy Lockhart begon het gevoel te krijgen dat Ikuto Tsukiyomi haar iets wou zeggen. Maar ze vroeg er niks over aan hem, ze wou alleen maar afwachten ook. "Ik gebruik geen jongens als speeltuigen." zei Amy plotseling toen hij zoiets zei. "Waarom kijk jij mij naam ineens zo triestig aan?" vroeg Amy opeens een beetje bezorgd, terwijl ze hem ook aankeek. Ze zag dat hij zijn boek ineens op zijn schoot legde, en ze begreep het wel waarom.

"ik geloof je als je dat zegt, maar ik wil gewoon niet nog eens het slachtoffer worden"zei Ikuto Tsukiyomi en hij wendde zijn blik af. Hij kon het woord dat hij wou zeggen niet over zijn lippen krijgen. Hij legde zijn hoofd langzaam op zijn knieeën "ik wil niet dat je weggaat". Hij legde zijn hand op dat van Amy Lockhart. Onbewust, hij doet wel vaker dingen onbewust. Hij denkt bij sommige dingen niet na en soms kan dat slechte gevolgen hebben. Hij lette niet op en hij had totaal niet door dat zijn hand op dat van Amy Lockhart lag. Hij hief zijn hoofd langzaam op en hij keek haar aan. "Ben je ooit al eens verliefd geweest?". Over deze vraag had hij even nagedacht, hij wou deze wel stellen en hij dacht na en breidde er nog wat achter "en ben je nu op iemand of zo?"

"Jij zal nooit meer het slachtoffer moeten worden." zei Amy glimlachend tegen Ikuto Tsukiyomi. "Ik ga toch helemaal niet weg, waar haal jij dat nou ineens vandaan?" vroeg Amy opeens aan Ikuto Tsukiyomi. Plotseling schrok Amy even omdat zijn hand ineens op die van haar lag, en ze begon ervan te blozen. "Ik ben wel al eens verliefd geweest, maar viel altijd op de verkeerde. Misschien ben ik nu wel op iemand. En jij dan?" vroeg Amy, terwijl ze hem aan begon te kijken met glitters in haar ogen.

(het is Ikuto XD)

Ikuto Tsukiyomi glimlachtte vaagjes "ik hoop het". Hij keek haar aan en verwachtte deze vraag eigenlijk wel. Hij dacht na voordat hij eigenlijk antwoordde "jazeker maar het liep altijd slecht met me af, ze zeiden dat ik lelijk was enzo en dat begin ik nu zelf te denken". Hij zuchtte weer eens "ik vind eigenlijk nu wel iemand leuk". Zijn ogen waren nog steeds donker toen hij Amy lockhart aankeek, hoewel, als je goed keek, je zag dat hij kleine twinkelingetjes in zijn ogen had. Hij wendde zijn blik af en hij keek naar het haardvuur dat begon te doven. Hij legde het boek op de grond en hij stond recht om een blok hout in het haardvuur te gooien, dat deed hij ook en het vuur wakkerde weer aan. Hij liep zodra dat gebeurde weer naar Amy Lockhart en zette zich onopvallend dichter naast haar neer.

( Sorry zei al dat jij een moeilijke naam had, en het is bewerkt trouwens )

"Ocharme toch!" zei Amy, toen hij zijn verhaal vertelde over relaties. "Wat maakt nou het uiterlijke nu toch uit, innerlijk is toch het belangrijkste." zei Amy. Maar nu had ze een gevoel met wat ze zei dat ze Ikuto Tsukiyomi ging kwetsen. "Jij bent helemaal niet lelijk." zei Amy dan maar snel eraan toegevoegd, om hem niet te kwetsen met wat ze net zei. En hopelijk begreep Ikuto Tsukiyomi haar wel anders. "Wie vind jij nu dan eigenlijk wel leuk?" vroeg Amy hem dan maar opeens nieuwsgierig, terwijl ze kleine twinkelingetje zag in zijn ogen. Ze zag dat hij opeens recht stond en rechting het openhaard liep om een blok hout in het haardvuur te gooien omdat het vuur bijna was gedoofd, en daarna ging hij ineens plotseling dichter naast haar zitten.

Ikuto Tsukiyomi zuchtte "heb nou geen medelijden met me, dat ben ik niet waard". Hij keek Amy Lockhart aan en glimlachtte zwakjes. Hij keek toen weer voor zich uit. "jij eerst...". Zijn wangen kleurden langzaamaan roder. Amy Lockhart zou vast zo doorhebben wie dat hij leuk vond. Hij keek naar zijn magere benen en strekte ze uit zodat ze op de grond lagen. Hij wreef in zijn haar en hij zuchtte lichtjes "ik ben een erg nerveus type, en ik kan haast nooit stilzitten". Hij keek Amy Lockhart aan en zoende haar kort op haar wang. Hij keek daarna snel naar de open haard. Hij zuchtte en vloekte in zichzelf. Waarom deed hij dat nou weer? Hij zou zodra het ochtend was, gaan oefenen, eventueel de vloek des doods nog eens oproepen...

'Kleffe boel hier.' Kuchte Camille met een grijns. Ze had een gieter gevonden en met een onmogelijke tederheid begon ze de planten te verzorgen.
Zette ze in het licht als dat nodig was en bekeek elke plant uitzonderlijk. De een had meer licht nodig. De ander meer water.
Ze had niet de juiste benodigdheden om de planten optimaal te verzorgen, maar ze zou haar best doen.

Met de gieter in haar handen wilde ze de kamer uit lopen toen ze over het tapijt struikelde. Het lag een stukje omhoog en haar voet bleef er net onder haken. Ze viel voorover op de vloer en zag de gieter al gaan. Ze sloeg haar hand voor haar mond toen de gieter zijn inhoud over Amy en Ikuto gooide en tot overmaat van ramp de gieter zelf ook op het hoofd van de jongen belandde.
'hehe.' Begon Camille, maar uiteindelijk lag ze te brullen van het lachen op de grond. 'Jullie zijn zeiknat!' gierde ze.

Ikuto Tsukiyomi stond recht en gromde wat onverstaanbaars toen hij de gieter op zijn kop kreeg. Hij liet de gieter op een zwarte wolk drijven naar de kraan en hij liep er zelf ook naartoe. Hij vulde deze met water en liet deze op diezelfde zwarte wolk naar Camille Vivere drijven, tot boven haar hoofd. Daar lostte de gieter al zijn water en viel ook op Camille Vivere haar hoofd "oeps"zei hij droog. Hij kruistte zijn armen "nu ben jij ook zeiknat". Hij blies arrogant op zijn nagels "poets wederom poets, ookal was het niet expres". Hij geeuwde en pakte de gieter op en zette die weg "je lachtte en daarom deed ik hetzelfde". Hij leunde tegen de muur, hij was nu net zijn persoonlijkheid van 4 jaar geleden geworden. Dit was niet goed...

Camille keek even verbaasd naar de jongen maar begon toen nog harder te lachen. 'Eentje die snel op zijn teentjes is getrapt!' Gierde ze van het lachen. Ze rolde op haar rug en drukte haar handen op haar buik. 'Oh hou me vast. Ik hou het niet meer.' Brulde ze nu.
Langzaam kwam ze overeind en veegde de tranen weg die over haar wangen waren gestroomd. 'Oh wat ben jij kinderachtig.' Hikte ze nog na. Ze bekeek haar natte kleding en schudde lachend haar hoofd. Ze had een uitdagende blik in haar ogen gekregen. Eentje die je niet zo snel zag. 'Wat een houding. Het verbaasd me nog dat het meisje aan je lippen hing.' Sprak ze op een uitdagende toon. 'Je hebt een houding om op te schieten. Niet te geloven.' Ze schudde nogmaals haar hoofd en trok het lichte shirtje uit. Onder het shirtje had ze nog steeds een hemdje aan dus dat was geen probleem en ze wrong haar shirtje uit.
'Bedankt voor de verfrissende douche.' Glimlachte Camille. 'Dat friste op. Maar dat kan ik over jou niet zeggen want ik zie de stoom al van je af druipen.' Camille grinnikte.

Ikuto bromde wat en leunde nog steeds arrogant tegen de muur. Hij was nog steeds zeinat en hij pijn aan zijn hoofd. Hij keek Camille droog aan "miss klungel eersteklas noem ik dat".
Zijn karakter begon te veranderen maar haast onopmerkbaar. Hij keek droger dan ooit naar Camille en ging nog niet op de uitdagende blik in. Hij wachtte af van wat ze zou doen en zou dan misschien toeslaan. Hij kon misschien zijn gewone spreuken niet onder controle houden, maar vervloeken kon hij als de beste. Dat was zowat het enige wat hij goed kon. "dat zeg jij, mijn houding past me aan van persoon op persoon". Hij keek haar droog aan "graag gedaan".
Hij gromde "kan het mij wat schelen...".
Hij schudde de druppels uit zijn haar en doordat zijn kleding zeiknat was, zag je nu maar pas hoe mager hij was.

"Ik heb wel medelijden met jou, dat ben jij wel waard." zei Amy Lockhart. "Vind jij mij leuk?" vroeg Amy opeens verlegen. "Ik vind jou ook leuk." zei Amy dan verlegen terug, en ze werd ook rood toen ze dat dan zei. En alweer zag ze dat hij weeral in zijn haar bezig was, want Amy Lockhart eigenlijk wel schattig begint te vinden. "Maakt niet uit dat jij een nerveus type bent, je zou ooit wel leren stil te zitten." zei Amy met een glimlach.

"Meisje! Dat jij gewoon express." riep Amy plotseling ze zeiknat werd, terwijl ze keek naar Ikuto Tsukiyomi. Ze probeerde hem te kalmeren door het gedoe van dat meisje, en hopelijk lukt het haar. "Ik denk dat zij gewoon maar jaloers is." zei Amy opeens. Toen zag ze Ikuto Tsukiyomi tegen de muur aan leunen. Amy Lockhart liep meteen met haar zeiknatte kleed die al opgedroogd was naar hem toe. "Doe rustig aan." zei Amy tegen hem met een glimlach en gaf hem een kusje terug. Amy Lockhart raakte hem nu opeens aan met haar ene hand om te proberen zijn kleden op te drogen, terwijl ze ook nog een kusje gaf op zijn hoofd waar hij pijn had. Toen opeens kreeg ze een idee, en vroeg aan Ikuto Tsukiyomi. "Zullen we ergens anders heen gaan, waar we alleen kunnen zijn?" Want ze wou helemaal niet dat het hier fout liep hier.

( Sorry kan een beetje niet meer volgen )

Camille begon te proesten en rolde binnen de kortste keren weer over de grond van het lachen. 'Ik jaloers?' Hikte ze.
'Meisje, ik heb al meer jongens gehad dan dat jij op je vingers kan tellen.' Lachte Camile tegen het jonge kind. 'Zoiets heet struikelen en PER ONGELUK.' ze articuleerde de laatste woorden extra goed. 'Iets laten vallen.' Ze grijnsde naar het meisje.
'Maar als je bedoeld dat ik het bijzonder kostelijk vond? Ja dan heb je het helemaal goed.' Camille begon weer te lachen. 'Daarbij zou ik niet met zo'n gozer als hij aan willen pappen. Mijn vrolijkere karakter zou hem alleen nog maar depresiever laten lijken.' Grinnikte ze. Wow, Camille was op de gemene tour. Ze stond er zelf verbaasd over te kijken, maar het ontwetende domme kind begon zelf over jaloers. Er was niks om jaloers op te zijn. Er liepen hier veel leukere gasten rond.
'En dat jij nog wat in dat naïeve ding ziet.' zei ze tegen de jongen. Toen pakte ze de gieter op en zette deze netjes bij de plantjes neer. 'Morgen kom ik jullie fijn weer verzorgen. Ik ga nu naar jullie vriendjes in de andere vensterbank.' kwetterde ze vrolijk tegen de bloemen en planten. Toen huppelde ze richting de andere bloemen. Ze was die andere nog niet vergeten, maar eerst eens even kijken wat voor impact haar woorden had.
Alleen zijn. DAcht Camille terwijl ze begon te grinniken. 'Hoezo, meisje. Bang voor competitie?' Camille draaide zich om naar het meisje en grijnsde. Camille was al veel ouder. Was ook al meer ontwikkeld en had een echt vrouwelijk lichaam gekregen. Dat kon geen enkele jongen ontkennen.

"Het zal allemaal wel zijn, leugenaar." riep ze naar het meisje. "Waarom laat jij ons gewoon niet alleen?" riep ze alweer naar het meisje. Ze keek het meisje aan toen ze ineens over jongens bezig was. "Liever één jongen voor altijd, en zoveel jongens voor maar even." riep ze alweer naar het meisje. Opeens keek ze Ikuto Tsukiyomi terug aan, ze was bezorgd om hem. "Gaat het?" vroeg Amy bezorgd aan hem. Opeens keek ze terug naar het meisje. "Waarom hou jij gewoon niet bezig zijn met jou planten?" vroeg Amy Lockhart ineens. Amy Lockhart was gewoon vele vriendelijker tegen Ikuto Tsukiyomi dan dat meisje is, daarom zou hij nooit met haar willen aan pappen.

Ikuto keek even naar Amy "ik vind je zeker leuk". Hij keek toen weer arrogant naar Camille en kruistte zijn armen. Hij keek weer naar Amy en zei zacht "bedankt". Hoewel zijn droge blik er nog steeds was. Hij dacht na over de verschillende manieren hoe hij Camille kon vervloeken als zijn gedrag uit de hand liep. Hij luisterde wel naar de woorden van Amy maar hij zou ze vast niet opvolgen. Hij voelde het hand van Amy op zijn borst en hij voelde daarbij ook hoe ze zijn kleren was aan het opdrogen met behulp van haar waterkrachten. Hij keek nog steeds droog en arrogant naar Camille. Afwachtend, van wat ze van plan was...

Ikuto rolde met zijn ogen "rot nou maar op". Hij draaide zich naar Amy en glimlachtte naar haar "niet op letten"fluisterde hij zachtjes. Hij streek zijn haar uit zijn ogen en had zijn rug naar Camille gericht. Erg beleefd was dit niet, maar het was beter dan haar te vervloeken.

'Oh doe ik ook en de plantjes zijn het helemaal met me eens.' Grinnikte Camille tegen het meisje.
'Je bent nog te jong om je aan een jongen te binden, liefje.' Glimlachte Camille nu wat gemeen. 'Daarbij vallen jongens niet alleen op mijn uiterlijk. Voor andere heb ik wel een leuk karakter, maar omdat jij niet in mijn onschuld wilt geloven.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb graag genoeg aandacht van de jongens om me heen. Ik hoef het niet perse, maar het is leuk om te merken dat ze je mogen.' Camille trok een wenkbrauw op. 'En ik denk dat madame verder weinig aandacht van de jongens zal krijgen.' Grinnikte ze nu. Een rij witte tanden kwam tevoorschijn en de glimlach bleef. 'Daarbij heb ik net zoveel recht om hier te zijn als jullie, tortelduifjes.' Camille draaide zich om naar de planten.
'Dus ik ga nergens heen.'

Amy Lockhart begon meteen te blozen van wat Ikuto Tsukiyomi ineens zei. "Vervloek dat meisje niet." zei Amy, anders zou hij misschien weggestuurd worden van hier en dat wou Amy Lockhart helemeaal niet. "Waarom mocht ik niet opletten? Omdat jij weer in jou mooie haar gaat zitten strijken." vroeg Amy lachend, wat ze nog steeds zo schattig vond aan hem. "Ik ben helemaal niet te jong om mij aan een jongen te binden." zei Amy tegen het meisje. Amy Lockhart hoeft geen aandacht meer van geen enkele jongen enkel alleen van Ikuto Tsukiyomi. "Waarom zou ik nu nog aandacht willen van andere jongens als ik al genoeg aandacht krijg?" vroeg Amy een beetje boos aan het meisje. Amy Lockhart begon zich nu aan dat meisje te ergeren. Toen ze gedaan was met praten met het meisje, keek ze opnieuw terug naar Ikuto Tsukiyomi, en ze begon in zijn haar te strijken om het goed te leggen voor hem terwijl dat ze naar hem glimlachtte.

Ikuto draaide zich om en richtte zijn hand op Camille "cortina de fum!". Een hels zwart rookgordijn spoot naar Camille, zodat ze niets meer zag. Hij keek toen weer naar Amy en nam haar vast. Hij drukte toen zo snel als hij kon zijn lippen op de hare, lang duurde de kus niet want dan zei hij " de spreuk werkt helaas maar een halfuur". Hij knipte met zijn vingers en de rook lostte op "je mag je weer bemoeien madame". Hij draaide zich om en keek Camille droog aan. Hij had zijn armen weer gekruist en hij keek nu ook wel uitdagend naar Camille. Hij keek even vanuit zijn ooghoeken naar Amy maar al snel weer naar Camille "hoe heet je? Dan kan ik je met je naam aanspreken in plaats van madame te zeggen". Het kon hem niet schelen of Camille volwassener was of vrouwelijker. Amy was tenminste aardig.

"Wat voor spreuk was dat dan eigenlijk wat jij uitsprak?" vroeg Amy nieuwsgierig tegen Ikuto Tsukiyomi, en ineens kwam een hels zwart rookgordijn die naar het meisje spoot zodat ze niks zag, maar opeens voelde ze dat Ikuto Tsukiyomi haar ineens vastnam, en dat hij zijn lippen tegen die van mij drukte. "Jammer dat die spreuk maar zo kort duurt." zei Amy beetje ontgoocheld, want hij kon goed zoenen. Amy Lockhart moest ervan bloven, en wist even niks meer te zeggen. Amy Lockhart vond hem zo romantisch, en keek hem opeens weer aan terwijl hij aan het praten was met dat meisje, terwijl ze achter hem mee te luisteren.

Finn kwam binnen gelopen met een strenge blik op Ikuto. ''Meneer Tsukiyomi,'' zei de leider die streng op hem afliep. ''Ik hoorde geluiden, kunt u mij misschien uitleggen waarom je het nodig vind om een spreuk tegen iemand te gebruiken zonder haar toestemming?'' zei Finn duidelijk. Hij hoorde wat geluiden en was hier op afgelopen, toen zag hij wat Ikuto deed. Aangezien Finn ook een Duister Magiër is, heeft hij alles kunnen zien in de korte mist. ''Mee komen!'' zei hij van een afstand. Finn was best pissig op Ikuto, wat hij nu had geflikt gaat hem te ver. Met een strenge blik en zijn armen over elkaar wachtte Fin bij de uitgang op Ikuto.