Woongedeelte

Finn zakte onderuit op een grote en lange bank en sloeg een boek open. Hij begon er dromerig in te lezen en lette dan ook niet echt op. Wanneer er tekst op zijn netvlies verscheen, drong dat wel vaker niet echt tot hem door. Maar toch was het fijn om te lezen, gewoon als ontspanning. Dit boek ging over... Over een draak ofzo. ''Boeiend...'' gaapte Finn en sloeg het boek dicht. Hij legde het naast zich neer en legde zijn lange benen op tafel. Hij speelde wat met het drakenleren riempje wat hij vandaag om zijn bovenarm had getrokken. Zo moesten de eerste leerlingen wel uit school komen, Finn merkte al wel dat het saai was onder schooltijd. Helemaal omdat werkelijk iedereen naar school was gegaan, niemand was ziek op Magic gebleven en noch werd er gespijbeld. Finn stond op, liep naar de openhaard die een beetje in slaap begon te vallen en gooide daar twee grote blokken hout in. Hij liep terug naar de bank en ging daar weer liggen, tegelijkertijd hoorde hij de deur open gaan. Dat werd tijd.

Amy Lockhart besloot om de Welkoms Diner te verlaten want er kwam toch precies niemand. Toen besloot ze om maar langs te gaan bij de Woongedeelte. Ze opende opeens de deur, en daar zag ze een jongen liggen in de bank. Amy Lockhart liep een beetje dichterbij hem, en ging daarna ook maar zitten naast hem.

Ikuto Tsukiyomi liep de gezamelijke ruimte in, het woongedeelte waar je je kon ontspannen. Hij had daarom een dik boek uitgezocht om te lezen. Hij nam genoegen met de stilte die er nu was, dat was gewoon heerlijk soms. Hij zette zich naast het meisje op een bank. Hij lette er niet echt op eigenlijk,hij sloeg al haast direct zijn boek open en hij begon te lezen. Het ging over duistere magie, daar hield hij namelijk van, want zijn ouders waren, net zoals hij, bedreven in duistere magie. Hij sloeg langzaam een gelezen bladzijde om en las langzaamaan verder. Hij had nu trouwens ook niet veel zin om een praatje te maken, daar was hij nu niet echt voor te vinden. Maar als ze toch wat moesten zeggen, zou hij gerust antwoorden.

Amy Lockhart zag toen dat nog iemand binnen kwam in het woongedeelte. Ze zag ook dat hij een dik boek bij zich had zeker om erin te lezen. Toen ging hij ineens naast Amy Lockhart zitten. "Hoi...!" zei Amy stilletjes. Eigenlijk wou ze hem helemaal niet storen met het lezen van zijn boek. Maar toch vroeg ze nog iets ook stilletjes "Is het een goeie boek daar die jij leest?"

(goed boek XD)

Ikuto Tsukiyomi moest haast zijn blik losrukken van het boek omdat hij net een nieuwe spreuk had opgemerkt. Hij keek naar het meisje dat wat zei en besloot even later ook wat te zeggen "hallo". Hij deed zijn boek toe omdat er van lezen dan niet veel in huis ging komen "als je van duistere magie houdt wel ja". Hij zette even een kleine grijns op en keek toen wat in het rond. Hij had eigenlijk nog niet gezien hoe ruim het hier wel niet was. Zijn ogen speurden heel de kamer af. Zijn blik bleef even hangen op de lamp maar hij keek daarna snel weer naar het meisje "als je het toch in jezelf afvraagt of je me stoort, is niet hoor". Hij glimlachtte even vriendelijk. Hij was helemaal niet zoals de meeste duistere magiërs, hij was, om het zo te zeggen... anders.

Amy Lockhart keek hem toen plotseling aan. "Je mag gerust verder lezen." zei Amy opeens. Ze zag dat hij ineens aan het rond kijken was in het woongedeelte. Amy Lockhart begon ook ineens terug naar hem vriendelijk te glimlachen. "Duistere magie is wel cool, maar ben eigenlijk toch meer voor Water magie." zei Amy ineens. Hopelijk begrijp hij het wel. "Hoe heet jij eigenlijk?" vroeg Amy opeens nieuwsgierig tegen hem. "Ik heet trouwens Amy Lockhart." zei Amy hem alvast. Nu wachtte ze nog op zijn antwoord.

Ikuto Tsukiyomi legde het boek naast zich en legde zijn hand erop. Hij keek toen met zijn blik naar Amy Lockhart "hoeft niet, een boek kan je ten allen tijde lezen, een gesprek voeren niet". Hij lachtte binnensmonds om zijn woorden. Zo leek hij wel wijs, wat hij dus volgens zijn eigen mening, niet was. Hij streek met zijn hand dat niet op het boek geplaatst was, door zijn haar, dat haast altijd, voor zijn ogen hing, best vervelend. Toen hoorde hij de woorden van Amy Lockhart "dan ben jij vast een watermagiër". Hij glimlachtte en dacht even na, misschien moest hij zich maar eens voorstellen, dat leek handiger dan mensen altijd maar aanspreken als 'meisje' of 'jongen' "Ik ben trouwens Ikuto Tsukiyomi, aangenaam". Hij keek haar met een glimlach aan. Wat zou haar naam zijn?

Amy terug begon te glimlachen met wat hij zei, het klonk eigenlijk wel lief. Toen zag ze dat hij met zijn hand over zijn haar streek. "Zit jou haar niet goed ofzo?" zei Amy Lockhart lachend tegen hem. Terwijl ze terug naar hem begon te kijken en zei "Ja ik ben een Watermagiër." "Aangenaam!" zei Amy Lockhart. "Ik ben trouwens Amy Lockhart." zei Amy beleefd terug tegen hem.

Ikuto Tsukiyomi zette zijn rug tegen de rugleuning van de bank. Zo leek hij iets ontspannender dan dat hij was. Eigenlijk was hij gewoon doodnerveus, oookal zal hij dat niet toegeven "het is eigenlijk het probleem dat het niet wilt goedzitten". Hij grijnsde heel even maar dat maakte weer plaats voor een gewone, vriendelijke glimlach zoals we allen mee vertrouwd zijn. "ik ben een duistere magiër maar ik ben meestal niet zoals alle anderen". Hij keek nog steeds erg geïnteresseert naar Amy Lockhart "aangenaam Amy". Hij haalde zijn hand van het boek af en stak die vooruit naar Amy Lockhart. Het was de bedoeling dat ze elkaars handen gingen schudden. Ikuto Tsukiyomi deed gewoon erg beleefd, net zoals de meeste andere magiërs, hij had respect voor anderen.

"Ja dat begrijp ik, heb ik trouwens ook maar ik let daar gewoon niet meer op " zei Amy. Toen begon Amy ook weeral te glimlachen naar hem. "Hoe anders ben jij dan, dan anderen?" vroeg Amy toen nieuwsgierig. Amy Lockhart begon ineens de hand van Ikuto Tsukiyomi (wat een moeilijke naam) te schudden die hij ineens vooruit stak.

(japans XD)

Ikuto Tsukiyomi glimlachtte en beefde lichtjes van nerveusiteit, dat had hij meestal. "wel je kent duistere magiërs, gemeen en arrogant als de meesten zijn, ik ben nou niet zo". Hij begreep Amy Lockhart's nieuwsgierigheid wel. Ze was immers jonger dan hij, die kenden meestal niet hoe de magiërs van de andere landen waren. Niet dat ze dat allemaal deden maar de meesten wel. "hoe oud ben je?"vroeg Ikuto Tsukiyomi zonder dat hij er eigenlijk over nadacht. Toen hij eenmaal doorhad dat hij dat vroeg schudde hij zijn hoofd "had ik niet moeten vragen, ik zal daarom mijn leeftijd zeggen. Ik ben 17 jaar". Hij streek weer door zijn warrige haar en glimlachtte weer eens voor de zoveelste keer.

Finn luisterde aandachtig naar het gesprek, maar zijn zicht was meer bezig met de open haard. Toekomstige liefde werd hier geschapen, maar ook net zo hard gebroken, wist Finn. De jongen stond op en gooide nogmaals een blok hout in het haardvuur. ''Jullie vermaken je wel?'' zei Finn met een glimlach naar het duo en stond weer op. Hij liep iets verder de aula in en keek wat rond. Eigenlijk had Finn het hier toch wel gemist, het huis. Misschien kon hij de school een keer bezoeken. De jongen gaf een knipoog aan de twee en zei vriendelijk ''Ik ga maar weer is.'' Hij stond op en liep de trap op.

Amy Lockhart glimlachtte terug en ze zijn dat hij ineens aan lichtjes beefde. "Waar beefde jij nou lichtjes?" vroeg Amy. Terwijl ze hem nog steeds aankeek. "Nu begrijp ik het al iets beter." zei Amy. "Ik ben nog maar 13 jaar." zei Amy, terwijl ze een beetje begon te blozen ineens. "Is helemaal niet erg ze dat jij mij mijn leeftijd vroeg." zei Amy. En Amy moest alweer met hem lachen dat hij alweer door zijn warrige haar streek en ze glimlachtte ook weer terug voor de zoveelste keer. "Ja, wij vermaken ons hier wel." zei Amy tegen die andere jongen. "Ga jij nu al weg?" vroeg Amy. Want ze had eigenlijk helemaal nog niet met hem kunnen spreken.

"een beetje stress zeker?"zei Ikuto Tsukiyomi. Hij loog eigenlijk over dat beetje, hij was een en al een blok stress. Hij wreef even over zijn kin en hij keek naar de jongen die wegging "uhh... ja als jij weg wilt gaan dan doe je dat". Hij keek toen weer naar Amy Lockhart "het leek me alleen erg onbeleefd op dit moment". Hij legde zijn hand weer haastig op zijn boek en hij keek Amy Lockhart nog steeds aan "Zit je hier al lang als ik vragen mag?". Hij wou nu het gesprek wel levendig houden want anders had hij niets te doen buiten lezen, soms was dat erg vervelend om geen gesprekspartner te hebben buiten jezelf. Hij verveelde zich soms ook wel eens en hij had nu even geen vragen meer. Misschien dat Amy Lockhart hem nog dingen ging vragen ofzo.

"Een beetje stress maar?" vroeg Amy hem ineens. Ze zag dat hij alweer keek naar haar dus keek ze ook maar weer terug naar hem. "Ik zit hier eigenlijk nog maar net." zei Amy. "En jij dan?" vroeg Amy weeral. Die Ikuto Tsukiyomi keek wel veel naar mij, dacht ze maar in zichzelf.

Ikuto Tsukiyomi legde zijn handen in zijn nek en keek even naar het haardvuur "ja een beetje maar"loog hij. Hij had geen zin in verdere discussies. "ik zit hier al even, een paar jaar maar ik heb het hier wel naar mijn zin". Amy Lockhart wist vast dat hij loog, hij wou gewoon nu geen discussies. Hij beefde nog steeds een beetje als je goed keek en nerveus zijn, was een van zijn specialiteiten. Hij kon nooit geheel stilzitten, dat kon hij gewoon niet. Zijn dode ouders hadden hem dat willen aanleren maar dat is hun, helaas, niet gelukt. Hij was al van jongs af zo'n nerveus type dat nooit kon stilzitten. Een keer was hij aan het experimenteren met de vloek des doods, hij wist niet dat dat die vloek was en hij sprook die over zijn ouders uit die natuurlijk direct doodvielen. Sindsdien heeft hij die vloek over niemand meer uitgesproken die hij kon hebben...

"Jij heeft helemaal niet tegen mij te liegen, ik doe niet mee aan discussies." zei Amy opeens tegen hem. En ze keek hem alweer terug aan. "Zou ik het hier naar mijn zin kunnen hebben?" vroeg Amy beetje nieuwsgierig tegen hem. Want ze was nogal jong, denk dat ze zowat de jongste hier is.

Ikuto tsukiyomi zweeg toen ze dat eerste zei en zoals men weet, zwijgen is toestemmen. Hij zuchtte heel eventjes zachtjes maar keek toen weer naar Amy Lockhart. "tuurlijk, als je dat ook zelf wilt natuurlijk en heb je ook vrienden al hier? Buiten mij natuurlijk...". Hij lachtte even om wat hij zei en wreef toen voor de zoveelste keer in zijn haar. Wat lag het toch lastig vandaag! Hij gromde zachtjes en wreef er harder in, totdat het uit zijn ogen was en een punt vormde voor zijn neus. Hij legde toen zijn hand naast zijn zij en zijn blik was nog steeds gericht op Amy Lockhart "heb je ook ouders? Ik niet...". Hij wist dat hij hier op doorgevraagd zou worden. Voor hem eigenlijk geen probleem want hij had het gevoel dat hij Amy Lockhart wel kon vertrouwen.

Amy Lockhart keek toen ook alweer terug naar Ikuto Tsukiyomi. "Ik heb nog niet echt andere vrienden hier alleen maar jou." zei Amy. "Heb al wel even kennis gemaakt met Naomi Benten." zei Amy. Toen begon Amy Lockhart terug te lachen, en zag weeral dat hij in zijn haar bezig was. "Nee heb geen ouders niet meer ze zijn al gestorven, ben helemaal alleen nu." zei Amy stilletjes en een beetje verdrietig. "Hoezo heb jij geen ouders meer?" vroeg Amy aan hem, en wachtte op zijn antwoord.

"leuk en word zeker vrienden met haar, je zal zeker lol hebben, met mij niet"zei Ikuto Tsukiyomi en zijn glimlach werd iets zwakker. Hij had de vraag verwacht en hij zuchtte even "wel ik heb ze v-ve-vermoo-vermoord, perongeluk natuurlijk". Hij wreef even nerveus over zijn neus en begon dan zijn verhaal "ik was 13, net jouw leeftijd geworden en ik was een spreuk aan het uittesten op een boom. Toen had ik nog geen idee dat dit de vloek des doods was. Mijn ouders kwamen buiten en ik begon enthousiast te zeggen 'ik wil spreuk uitproberen op jullie'. Mijn ouders knikten en ik sprak de woorden van de vloek des doods uit over mijn ouders. Ze verstijfden en vielen op de grond. Ze waren opslag dood". Hij wendde zijn blik af en hij staarde met een rood hoofd naar de grond. Hij schaamde zich echt dood hiervoor...

"Waarom zou ik met jou geen lol kunnen hebben?" vroeg Amy hem ineens. Opeens zag ze dat hij niet meer naar haar glimlachtte. "Jij hebt jou eigen ouders vermoord?" vroeg Amy. Maar nadat ze zijn verhaal hoorde zei ze. "Het was maar een ongelukje het is jou schuld niet." zei Amy om hem gerust te stellen. "Zoiets kan gebeuren als je je kracht nog niet helemaal in beheersing hebt. zei Amy. Ze keek opeens naar hem en zag dat hij ineens naar de grond staarde met een rood hoofd. "Je hoeft jou er helemaal niet voor te schamen." zei Amy. "Zoiets kan altijd gebeuren." zei Amy. En ze ging op de grond liggen met haar hoofd onder zijn hoofd. "En mis je je ouders?" vroeg Amy, toen hij onder zijn hoofd lag te kijken naar hem.

"geen idee, ik ben een jongen als het je nog niet opgevallen is, ik kan gevoelens voor je krijgen enzo, je kent dat gedoe wel" zei Ikuto Tsukiyomi en hij keek recht in haar ogen. Hij zuchtte "hoe komt het dat je ouders gestorven zijn dan?". Nu dat Amy Lockhart wist hoedat zijn ouders waren gestorven, wou hij haar verhaal wel weten. Hij keek haar nog steeds aan en was beniuwd naar haar verhaal. "ik ben toch zo'n klungel, ik kan niet eens mijn krachten onder controle houden. Ik ben echt een mislukking...". Hij sloeg zijn handen voor zijn hoofd, zodat Amy Lockhart niet moest zien dat hij zich schaamde. Hij bromde wat gemeens over zichzelf en kneep zijn ogen dicht en hij werd zo rood als een tomaat...

Camille kwam rustig binnen gelopen. In haar handen droeg ze een boek die ze had geleend uit de bieb. Het was groot en het was dik, maar zonder op of om te kijken liep Camille met het boek in haar handen en haar neus in het boek door de woonkamer heen.
Ze manoeuvreerde met een perfectie om alle meubels heen en ging zonder nog wat te zeggen in een hoekje van de kamer zitten.
Haar rug goed tegen de muur aangeleund en haar ogen flitste over het papier. Namen elk lettertje in zich op en probeerde het zo goed mogelijk op te slaan.
'Hoi iedereen.' Mompelde ze toen ze opeens stemmen hoorde, maar besteedde er verder weinig aandacht aan.

Al zat ze nog niet zo lang. Ze kreeg een irritant geluid door. Een klagelijk gejammer. Ze keek op, maar niemand leek te klagen. Ze probeerde zich weer te concentreren, maar het gejammer bleef maar aan houden.
Ik heb zo'n dorst. Zeurde het geluid. 'Pak dan water!' Snauwde Camille opeens tegen de groep mensen. Maar niemand was toch aan het klagen. Misschien zouden ze Camille nu voor gek verklaren. Ze keek even verbaasd rond, maar zag toen een rij bloemetjes staan. Daar kwam het gemekker vandaan!
Ze stond op en lette verder niet op de starende blikken. 'Wat is er mooie bloemetjes. Hebben jullie dorst?' Vroeg Camille met een vragende blik aan de bloemen. Deze bewogen niet en niemand kon verder ook horen dat ze ja begonnen te jammeren.
'Jullie zien er ook zo dorstig uit.' mompelde Camille. 'Ze moeten jullie hier echt beter behandelen.' Ze zette haar handen op haar heupen en zocht rond naar een gieter. 'Waar ligt hier de gieter? Of .. Wie verzorgt hier de planten?' Vroeg Camille op een duidelijke toon.

"Wat wilt dat dan nu zeggen, dat we geen lol kunnen hebben met elkaar omdat jij een jongen bent en ik een meisje?" vroeg Amy. Maar misschien had Amy zelfs al gevoelens voor hem, en hij nog niet voor haar of misschien juist wel. Ze zag dat hij haar nu recht in de ogen keek, en ze keek hem terug recht in de ogen. "Mijn ouders werden aangevallen door een iemand die een duister magie had, en ik wou hem tegenhouden, maar had mijn krachten nog niet en nadat ze gestorven zijn kreeg ik pas mijn krachten." zei Amy, en ze begon ineens te huilen. "Jij hebt helemaal geen klungel zeg dat nou niet tegen jezelf." zei Amy. En ze keek hem nog steeds aan, en ze huilde nu ook al wat minder dan daarnet. "Je bent nu hier in M.A.G.I.C om je krachten onder controle te houden en het te kunnen beheersen toch?" zei Amy glimlachend tegen Ikuto Tsukiyomi. "Probeer te kalmeren." zei Amy, terwijl ze hem een zoentje gaf.

Toen zag Amy Lockhart dat er een meisje binnen was gekomen die ook al een boek in haar handen had. "Hoi...!" zei Amy maar terug tegen het meisje. "Ik zou helemaal niet weten wie hier die planten zorgt, misschien zou een leerling dat moeten doen." zei Amy tegen het meisje. Maar daarna keek ze opnieuw terug naar Ikuto Tsukiyomi. "Gaat het al wat beter met je?" vroeg Amy nieuwsgierig.

Ikuto Tsukiyomi zette zich neer op de grond, naast haar weliswaar en keek haar aan. Hij kreeg weer een glimlach en hij haalde zijn handen van zijn hoofd af. Hij luisterde toen naar haar verhaal en hij veegde Amy Lockhart's tranen weg. "waarom zou ik mezelf geen klungel noemen? ik ben het overduidelijk, ik ben hier diegene die zijn ouder heeft vermoord". Hij knikte, Amy Lockhart had gelijk. Hij was hier nu om zijn krachten te leren beheersen. "ik zal mijn best doen". Hij schrok weliswaar van haar kusje maar zei er verder niets over. Anders werd hij nog rood.

Ikuto Tsukiyomi merkte even later het meisje op en zei dan "ehh niemand geloof ik, je mag het heus doen. De plantjes zullen het graag hebben geloof ik". Hij keek daarna naar Amy Lockhart en begon een beetje kleur te krijgen "ehh... j-j-ja v-veel b-b-beter"