Kijken, kijken niet kopen...

Finn liep vrolijk door zijn favoriete winkelstraatje. De geuren en kleuren van de Magiërs om zich heen, roken en zagen er hier altijd iets mooier uit de anders. Waarschijnlijk gewoon mindfuck van de winkeliers, maar toch was het fijn. Met een stille glimlach stopte hij even bij een sieraden winkeltje, hij zag een mooie keting, met aan het einde een blauw steentje niet groter dan de nagel van Finn's wijsvinger. In dat steentje leek een soort mist te schuilen. ''Hoe noemt u dat?'' Vroeg Finn aan een verkoopster, die zelf vol zat met ringen en kettingen. ''Hoe ziet het er uit?'' reageerde ze chaggerijnig. ''Als een blauw steentje met mist.'' ''Het is een blauw steentje met mist.'' ''Hoe duur?'' ''Één cent.'' Finn keek de vrouw fel aan, als ze wilde onderhandelen, dan kon ze onderhandelen. ''Een halve cent!'' ''En hoe wil je dat betalen?'' ''Oja, da's waar ook, dat kan niet. Goed, hier is je cent.'' Finn legde één cent op de tafel en nam de ketting mee. Geen idee waarom hij hem gekocht had, want hij vond hem helemaal niet bij zichzelf passen. Cadeau doen dan maar. Finn stopte het kettinkje in zijn broekzak en liep verder de straat door. Misschien kwam hij nog een leerling tegen.

Nog wat slaperig liep Naomi door de straten. Het was hier zo onmenselijk groot! Haar ogen proberen ieder detail te bekijken terwijl ze stapvoets doorliep. Haar gedachten dwaalden af toen ze langs een uitstalraam kwam van een kledingswinkel. Haar blik ging over de outfits die uitgestald hingen maar toen zag ze het prijskaartje. Haar kleine beurs kon dat niet aan. Snel draaide ze zich weg van het raam en wandelde verder terwijl haar gedachten naar de avond ervoor gingen. Misschien moest ze vandaag maar nog eens naar het meer gaan. maar deze keer beter niet in het donker... Ze had geluk dat Finn er ook was, anders was ze vast en zeker verdwaald gelopen toen ze terug naar het huis wou gaan. Ze keek nog wat geïnteresseerd rond, eerder dromerig, toen ze plots tegen iemand aanliep. "Sorry!" zei ze vluchtig en wou opzij stappen, toen het gezicht haar bekend voorkwam. "Finn.."

Camille zwierf over straat. Overal waren kleine kraampjes te zien en Camille keek haar ogen uit.
Ze kende alleen het boeren leven. Zoveel kraampjes had ze nog nooit gezien. Dit leek zelfs meer op een winkelstraat met vaste winkels.
Camille had nooit mee gemogen naar een markt. Zij moest ervoor zorgen dat de groentes bleven groeien. En daar was ze niet altijd even blij mee.

Ze werd bijna omver gelopen en wat verlegen trok ze zich terug toen de grote man zich bruut om draaide. 'Sorry?' mompelde ze op een rustige toon, maar de blik van de man zorgde ervoor dat ze zo snel mogelijk weg rende. Daardoor botste ze tegen de makker van de man op. Deze was al net zo woest en voordat hij zijn grote armen om Camille kon sluiten was deze tussen de twee mannen door gerend. Wat had ze nu weer verkeerd gedaan?!
Ze rende door. Er waren hier niet genoeg planten of groen om zich te verdedigen. Dat was een beetje nadelig aan flora magie. Ze botste nog tegen iemand op. Een meisje van haar leeftijd, maar echt reageren deed ze niet meer.
Plots herkende ze de man voor zich. Ze was ook bijna tegen hem gebotst, maar ze zag dat het de begeleider was die hen had toegesproken. Hij kon haar vast wel helpen. Zonder wat te zeggen greep ze zijn arm vast en ging achter hem staan.
'Ik heb wat kleine probleempjes.' mompelde ze alleen en toen kwamen de mannen in beeld.
'Geef dat wijfie hier, mannetje. We hebben een appeltje met haar te schillen.' Zei de grootste van de twee. Hij had een smerige grijns op zijn gezicht en zijn knokkels kraakte. Camille huiverde kort. 'Liever niet.' mompelde ze achter de rug van Finn vandaan.

Een meisje botste tegen Finn aan en hij excuseerde zich ''Sorry...'' Mompelde hij wat droogjes en keek het meisje aan. Het was dat meisje van gisteren, Naomi. ''Hey, ook hier?'' zei hij met een glimlach en wilde doorlopen. Bijna botste er opnieuw iemand tegen hem aan, maar dit ontweek hij. Finn herkende het meisje dat aan de zelfde tafel zat bij de opening. ''Hey,'' zei de jongen verlegen, maar ze deed wat onverwachts. Ze ging achter hem schuilen. Op dat zelfde moment kwamen er twee brede mannen aangelopen. ''Kan ik jullie helpen?'' vroeg Finn vaagjes en zette een stap achteruit. Hij wist best dat de twee niet veel goeds in hun zin hadden en hij liet zijn armen langs zijn zij zakken. ''Naomi en jij, als jullie nou eventjes wat afstand nemen, van pak em beet, tien kilometer. Dan doe ik de rest. Deal?'' Hij keek beide meiden streng aan en draaide zich snel weer om. Vrolijk keek hij ze aan. ''Dat is mijn leerling. En ik wet dat ik haar meer kan leren dat jij, grote jongen!'' dat laatste kwam er misschien iets te sarcastisch uit en de grote man spande zo veel mogelijk spieren in zijn gezicht aan. Vandaag word ontwijken en weglopen, dacht Finn.

'Uh en alle lol missen. Echt niet.' Grinnikte Camille tegen Finn. 'Ik wil wel zien hoe jij die mafketels van je afweert.'
Camille dook nog verder weg toen de grote man zijn arm naar haar uitstak. Zijn makker was ondertussen de andere kant opgelopen en greep haar opeens om haar middel.
'Laat me los en zet me neer! Onmiddellijk!' Eiste Camille, maar de man begon alleen maar te brullen van het lachen. 'Jij botste tegen ons op.' Zei hij nadat hij klaar was met lachen. Hij hield haar gezicht nu voor de zijne en keek haar met dezelfde vuile grijns aan. 'Het enige wat ik wil is een kusje.' Grinnikte hij tegen haar en hij tuitte zijn lippen al. De uitdrukking op Camilles gezicht was een en al horror en ze begon wild te spartelen. Toen ze haar ene arm wist te bevrijden vouwde ze haar hand op tot een vuist en plantte deze midden in het gezicht van de man. Deze begon te brullen toen Camille hem een blauw oog sloeg, maar los laten deed hij niet.
O nee. Hij drukte haar tegen zijn borst aan en begon kracht te zetten met zijn armen. Hij drukte Camille fijn.
Deze snakte opeens naar adem en begon van de pijn te gillen. Het was alsof alle lucht uit haar werd geperst en ze probeerde te slaan, maar de slappe slagen op de borst van de man haalde niets uit.

''Verdomme, ik zei dat je je weg moest maken!'' Schreeuwde Finn behoorlijk pissig. Hij legde zijn handen in een bidhouding en sisde ''Niblina'' Waarop een pikzwarte rook als armbanden zijn polsen sierden. Finn sprong behendig via een marktje op de schouders van de man die Camille vast hield. Hij balde zijn handen als vuisten en sisde ''Bofetada!'' Uit beide polsen kwam een donkere vlaag die met een klap op het hoofd van de man terecht kwamen. Alles ging binnen een seconden, maar het was genoeg om de mannen naar hun gezicht te laten grijpen. Finn sprong van zijn schouders naar de grond, maar voor hij het door had werd ook hij van achteren beet gepakken. Een arm knelde om zijn keel. Finn keek niet op of om, maar wees met zijn vinger naar de man die hij net had toegetakeld. De jongen kreeg geen lucht en kon dus ook niet spreken. Maar als je genoeg oefende, op welke spreuk ook, kon je hem ook zonder woorden. Finn ontspande zijn volledige lichaam en concentreerde zich op zijn wijsvinger voor de Frigidus-spreuk. Hij moest ontspannend blijven en de arm van die kerel werkte niet echt mee. ''Ja, nu word het een stuk lastiger hé, mannetje? Geef ons de dame en wij zijn weg!'' tierde de man. De man waarop hij de spreuk wilde uitvoeren stond ineens voor zijn neus, met een zwarte veeg op zijn wang. ''Dat zet ik je betaald!'' riep hij terwijl hij zijn arm dreigend naar achteren deed. Maar de mist uit Finn's vingers kronkelden zich een weg naar de lichaam van de brede en kleinere man. De langere, die hem vast had, liet iets los, niet wetend wat er zal gebeuren. De arm van de kleine man verstijfde echter en hij viel op de grond, rillend van de kou. Door de schrik van de lange man kon Finn zich los wreken, hij draaide zich om en ging voor de neus van de lange staan. Finn keek erg kwaad naar de man tegenover hem, maar zweeg.

Met een smak belandde Camille op de grond. Daarbij haalde ze haar handen open. Ze wilde niet op haar gezicht terecht komen en voordat ze naar adem kon snakken was ze weg gekropen bij de mannen vandaan. Eindelijk haalde ze diep adem en begon te hoesten. Haar hele borstkas voelde beurs aan en het zou haar niet verbazen als de blauwe plekken op haar rug nu zouden verschijnen. Die vent had zijn knokkels flink in haar rug gezet.
Oh, ik moet iets doen. Ik moet iets doen. Dacht Camille terwijl Finn aan het doorvechten was.
Ze rende naar een van de kraampjes en griste met een grote grijns een soort van deegroller van de toonplank vandaan. 'Ik leen hem even!' riep ze nog voordat ze weg suisde en ze achter de langere man ging staan. Ze moest op haar tenen slaan en hief de deegroller hoog boven haar hoofd voordat ze deze met een ongelofelijke kracht op het achterhoofd van de man neer liet komen.
Deze kon nooit helemaal van staal zijn en aan zijn intelligentie te zien zou Camille met haar actie niet al te veel schade aan zijn hersens gedaan hebben. Als hij al hersens had.
De man begon te wankelen en Camille stak haar voet uit terwijl ze hem een zet af. Hij viel achterover over haar voet en belandde met een harde plof op de grond.
Ze keek even naar de lange man. Hij zou nooit lang uitgeschakeld zijn. Toen ging haar blik naar de kleinere man.
'Wat heb je met hem gedaan?' Vroeg ze met een hese stem. Ze probeerde haar keel te schrapen, maar dat deed pijn. Ze had dat gillen beter kunnen laten.

Finn reageerde niet op de vraag van Camille, hij keek enkel pissig en streng. De jongen werpte een blik op de man met het bebloede achterhoofd en liep vervolgens naar één van de kraampjes. Velen zaten angstig naar het afgelopen schouwspel te kijken. ''Mevrouw, kunt u voor een doctor zorgen?'' vroeg Finn aan de verkoopster die gewetenloos knikte. Mooi, dacht Finn, als ze dan nog dood gaan is het niet mijn fout. De jongen liep terug naar Camille, met nog altijd een bozige blik in zijn ogen. Finn zei streng ''Dit weekend strafwerk, zorg dat alle trappen schoon zijn zaterdagavond. Oprotten, nu!'' De jongen draaide zich om en liep door. Ze had zichzelf onnodig in gevaar gebracht, dat verweet hij haar ernstig. Pissig trok Finn aan het bandje aan zijn bovenarm en keek om. Hij had de student niet meer in het oog en klom over een stenen huisje heen. Finn liep met opzet de andere kant op zodat hij geen verder contact meer hoefde. Hoewel ze in Magic waarschijnlijk toch wel dingen gaat vragen. Maar nu moest Camille gewoon weten dat Finn pissig was.

Camille staarde hem ongelovig na. 'Wat!' riep ze opeens. Dit was oneerlijk. Ze had niet met opzet een gevecht uitgelokt. Die mannen moesten met hun fikken aan haar zitten enkel omdat ze perongeluk tegen ze aangelopen was. Ze rende achter Finn aan.
Ze was sneller dan dat zij had verwacht en waarschijnlijk ook dan dat hij had verwacht want behendig klom ze over het huisje en liep een eindje door voordat ze voor zijn neus van een container af sprong en hem met haar sprong tot halt dwong. Ze plantte haar wijsvinger tegen de borst van haar 'mentor' en keek hem opstandig aan. 'Ik ga mooi niet die trappen schoonmaken.' Zei ze met half dichtgeknepen ogen. 'Het is onrechtvaardig om mij te straffen voor wat die mannen wilde doen. Ik was per ongeluk tegen ze op gelopen. Dat zij me nou meteen wilde wurgen of erger.' Ze rilde even bij die gedachten, maar keek Finn weer strak aan met haar ogen.
'Ik eis dat je de straf in trekt.' Zei ze uiteindelijk op een uitdagende toon. 'Anders vertel ik iedereen hoe onrechtvaardig je bent!'

Finn maakte een grommend geluidje. Hij had zin om iets heel lulligs te zeggen, maar hij liet het vrienden-aantal maar voor zich. ''Met dreigementen snuit ik mijn neus, Camille. Als jij dit verhaal verteld en je geen toevoegingen of aftreksels maakt, zie ik niet in wat het probleem is.'' Hij meende elk woordje, als mensen hem verafschuwen is dat wel hun probleem en niet de zijne. Finn vervolgde, met nog altijd een kwade blik in zijn ogen ''Als ik zeg dat je moet gaan, dan luister je hierna. Helemaal in een situatie als deze. Je hebt mij en jouzelf onnodig in gevaar gebracht. Als die mannen sterker waren, Camille, dan waren er misschien nare dingen gebeurt. Daarbij, het zal wel niet gebeuren, maar ze kunnen mij aanklagen voor mishandeling. Als jij je had weggemaakt, had ik mezelf weg kunnen maken. Je gaat die trappen doen of je het leuk vind of niet.'' Zijn blik nog altijd onveranderd. ''Wil je mij zwart maken tegenover anderen, dan is dat jou keuze en niet de mijne. Vind ik trouwens een stuk minder erg dan twee levens in gevaar brengen.'' Finn liep met een kleine boog om Camille heen en liep zonder om te kijken verder richting Magic. Hij wist niet of hij nog door de leerling achtervolgd werd, maar daar zal hij dan wel achterkomen.