Just looking arround..

Fable Lomion liep met langzame passen door het woud. Een mist zweefde om haar heen en een korte rilling ging over haar rug heen. Het was er niet bepaald warm, toch had het woud haar aandacht getrokken en was ze er nieuwschierig naar geworden. Ze versnelde haar pas een beetje en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze wist nog goed waarom ze naar het studentenhuis en de school was gestuurd en zuchtte eens diep. Ze verwachtte niet dat ze zo snel vrienden zou maken en als ze er nu over nadacht kon ze het maar niet begrijpen dat ze vroeger een erg brutaal en onhandelbaar kind was geweest. Toch was ze aan de andere kant wel blij dat ze hier was. Ze kon dan eindelijk leren om haar kracht te beheersen en dat zou wel mooi zijn aangezien ze vroeger mensen had verwond door haar woede buien. Ze zuchtte eens diep en keek naar een grote boom voor haar waar ze bijna tegen aan was gelopen toen ze diep in gedachten was. Haar ogen gleden even over de boom heen en ze keek toen voor kort weer om haar heen.

Nadat Ryuu de Bieb had verlaten ging hij naar zijn slaapkamer. Daar deed hij de raam open en liet zijn magische vleugels tevoorschijn komen met de tsubasa-spreuk. Daarna sprong hij de raam uit en vloog hij over het park naar het Mistige Woud. Eenmaal geland in een boom, moest hij natuurlijk naar beneden klimmen. Helaas heef Ryuu last van twee rechterhanden, hij is namelijk links, en verloor hij al snel de grip op de takken.
"Woah!!" riep hij uit, toen hij naar beneden viel. Daar lag hij, op de grond voor een boom en vreemd genoeg, een persoon. "Oké, excuses voor deze rare entree." mompelde Ryuu terwijl hij op zijn hoofd wreef. Ondertussen werd zijn blik, die even wazig was na de val, weer helderder en zag hij dat de persoon een meisje was. "Hallo, jou ken ik nog niet. Ben je nieuw op M.A.G.I.C.?" vroeg Ryuu meteen met een versufte stem. Hij krabbelde weer overeind en klopte zijn kleren af. "Ryuu Skywalker is de naam, Laatste jaars Luchtmagiërs, senior van M.A.G.I.C." stelde hij zichzelf voor, met een brede glimlach.

Fable keek weer even naar de boom en sprong bijna één meter in de lucht van schrik toen er een jongen ineens voor haar uit de boom viel. Ze deed een paar stappen naar achteren en keek naar de jongen met grote ogen. Ze kon even geen woord uit brengen. Nadat ze weer wat rustiger was haalde ze eens diep adem en legde een van haar handen op haar borst. Ze volgde de jongen zijn bewegingen met haar ogen en hoorde toen zijn woorden. Langzaam aan ontspande ze wat en besloot ze zich ook maar voor te stellen. Dat was tenslotte wel zo netjes en blijkbaar had die Ryuu dus ook lucht magie. ''ik ben Fable Lomion, en ja ik ben nieuw..'' zei ze wat zacht maar nog wel verstaanbaar. Haar mond vertoonde een klein glimlachje en haar zilvere ogen gleden voor kort over hem heen.

"Nou, leuk je te ontmoeten Fable. Nogmaals sorry voor het zomaar uit de boom vallen. Ik vloog met mijn tsubasa-vleugels naar het woud en landde in een boom, maar met mijn onhandigheid, verloor ik mijn grip..." en zo probeerde Ryuu zijn entree goed te praten. Fable zag er nogal geschrokken uit. "Ach...het maakt ook niet uit. Er zijn geen gewonden, althans ik denk van niet..." Er viel een stilte...Ryuu voelde zich wat ongemakkelijk...alsof het Woud een rare sfeer had.
"Maar wat doe jij zo alleen in dit woud? Of ben je je hier aan het verstoppen voor iemand?" vroeg Ryuu. Niet veel mensen kwamen in dit woud, afgezien van de oudere studenten hier, maar nieuwe studenten zag je hier niet vaak. "Ach...ik zal wel mijn neus in andermans zaken steken...sorry. Normaal doe ik dat nooit. Zal wel door de klap komen." Ryuu schaamde zich voor deze actie. Hij vond het uiterst onbeleefd om zomaar naar iemands zaken te vragen.

Fable luisterde naar zijn woorden en knikte even. ''van het zelfde..'' antwoorde ze zo beleefd mogelijk aangezien hij al wat ouder was dan zij. Ze luisterde naar zijn verhaal en glimlachtte even. ''geeft niet hoor, ik schrok wel even maar er zijn verder geen gewonden'' zei ze zacht tegen hem en keek voor kort in het rond. Ze begon zich langzaam aan wel op haar gemak te voelen ondanks de mist en het woud zelf. Ze hoorde toen zijn vraag en zuchtte eens. Ze wou eigenlijk wel antwoorden maar ze hoorde toen zijn andere woorden. ''eh geeft niet hoor..'' zei ze met een vaag glimlachje. ''Ik was gewoon nieuwschierig naar wat hier was eigenlijk..'' vervolgde ze daarna en keek toen even naar de grond. Ze deed het ook omdat ze meestal wat afstand nam van andere kinderen. Ze was bang om dingen verkeerd te doen of te zeggen en daarom was ze ook wel onzeker met sommige dingen.

"Aha, dat kan ik ook wel begrijpen. Het woud is nogal mysterieus en er zij vele mythen, je weet wel, van die magische wezens. Alleen deze zul je niet zo gauw treffen." Ryuu ging tegen een boom, tegenover Fable, aan staan. "Maar goed, als ik iets zou mogen vragen. Wat voor magie bezit jij?" vroeg Ryuu. Eigenlijk hoopte hij op een Lucht Magiër, gezien hij het nogal leuk vind om jongere magiërs bijles te geven. En hij had nog geen nieuwe Lucht Magiërs gezien. Dit zou dan de eerste zijn...

Ryuu keek even naar boven. De bladeren en takken van de bomen zorgden ervoor dat je bijna niks van de blauwe hemel kon zien, maar zo af en toe zag je een opening. En Ryuu keek door de opening en genoot even van de bries die door zijn haren ging.

Fable luisterde naar zijn woorden en glimlachtte even lichtjes. ''daarom trok het me ook zo aan denk ik..'' zei ze zacht en keek weer voor kort omzich heen. Ze hoorde toen zijn vraag en keek hem weer aan. ''ik heb de magie; lucht'' antwoorde ze met een licht glimlachje. Ze vond de magie leuk die ze bezat, het probleem was alleen dat ze het totaal niet kon beheersen. Ze liet haar hand die op haar borst lag zakken en keek even omhoog. Ze had het toch wel fijn gevonden als ze een beetje lucht had kunnen zien, helaas was dat niet het geval in zo'n woud.

"Wowie, dat is wel gaaf. Je wist als dat ik ook lucht heb. Mocht je ooit hulp nodig hebben...ik ben nogal vaak bezig met het geven van ' bijles'." zei Ryuu. "Of heb je geen bijles nodig, je kan natuurlijk al heel bedreven zijn met de magie..." Ryuu dacht dat Fable wel een beetje beheersing had over haar magie. Ze zag er in ieder geval niet uit als iemand die het niet kon. "Gewoon een vraagje, ken je de spreuk tsubasa al? Het is een hele handige spreuk." Ryuu vond het altijd wel fijn om iemand iets te leren, zekers als die persoon er veel aan zou hebben. "Misschien zegt de spreuk je niet zoveel, dus zal ik hem maar even laten zien..." Ryuu hield zijn handen tegen elkaar en sprak de spreuk uit: "Tsubasa!" zijn handen gloeiden iets op en doofden toen weer en meteen groeiden uit zijn schouderbladen twee paar stralend witte vleugels. Geen echte vleugels, maar puur magische vleugels, met een azuurblauwe rand. "En wat zeg je, herken je het?" vroeg Ryuu, met zijn vleugels wijd geopend op zijn rug.

Fable hoorde zijn reactie en grinnikt even. Ze vondt het wel interessant om te horen dat hij bijles gaf. Dat was wel iets wat ze nodig had. Ze hoorde toen zijn andere vraag over een spreuk. Ze herkende de spreuk niet. Tuurlijk niet.. Ze kende geen enkele spreuk. Met een zucht keek ze toe toen hij het voor liet zien. Ze wou eigenlijk liegen dat ze het wel herkende omdat ze zich schaamde over het feit dat ze totaal geen beheersing had in haar magie. Maar zelfs liegen lukte haar niet meer en ze keek somber naar beneden. ''nee ik herken het niet..'' zei ze nu nog wat zachter. Ze kon bijna wel in huilen uit barsten. Ze zette zich op deze manier totaal voor schut..

"Oké, je hebt thuis dus nog niet zoveel gedaan. Dat kan, niet iedereen oefent thuis al met magie." Ryuu vond het wel een beetje vreemd natuurlijk. Het eerst dat de meeste lucht Magiërs leren is vleugels oproepen. Dat was gewoon handig om jezelf moeiteloos te verplaatsen. Maar hij liet het verder niet merken, want dat zou haar misschien wel kunnen beledigen. Misschien had ze wel een hele goede reden om het niet te kunnen. Misschien verboden haar ouders het om magie te gebruiken. Dat gebeurd wel eens vaker...en zo kun je vast nog wel genoeg redenen opnoemen. "Zal ik het je dan leren? Het is een redelijk gemakkelijke spreuk, als je de juiste uitleg krijgt." Ryuu liet zijn eigen vleugels weer in het niets oplossen, gezien het nogal veel energie van je vraagt, als je niet vliegt.

Fable hoorde zijn woorden en ze voelde zich er nog ongemakkelijker door. ''ik eh..'' ze wou het wel uitleggen maar deed het toch maar niet. Want blijkbaar waren de meesten het wel gewend dus om thuis te oefen en dan was zij maar zo'n raar kind er tussen dat het niet eens deed. Ze hoorde toen zijn vraag en een licht glimlachje verscheen op haar mond. Ze wou het graag leren dus dat aanbod sloeg ze zeker niet af. Ze ging wat rechter staan en zou goed opletten als hij het zou gaan uitleggen. ''ik wil het graag leren'' zei ze met een glimlachje tegen hem.

Ryuu voelde zich goed, toen hij dat antwoord hoorde. "Mooi. Ga maar ontspannen staan en hou je handen tegen elkaar." zei Ryuu meteen, met een kalme, rustige stem. Hij deed het voor hoe het moest. Ontspannen stond hij in een stabiele houding voor haar en hield hij zijn handen plat tegen elkaar, alsof hij een 'gebed' ging doen. Hij wachtte tot Fable hetzelfde had gedaan. "Als je denkt dat je goed staat, kun je hoofd leeg maken en je concentreren op de lucht om je heen. Dan spreek je de spreuk tsu-ba-sa uit." legde Ryuu alvast uit, terwijl Fable nog bezig was. Ondertussen begon de wind iets harder te waaien, niet stormachtig of zo, maar het was wel te voelen dat er meer wind was. Ryuu vond het alleen maar prettiger, zeker met een training als deze, gezien dit het voor een Lucht Magiër makkelijker maakt.

Fable luisterde aandachtig naar zijn woorden en ging wat rechter en ontspannener staan. Ze legde haar handen tegen elkaar aan en luisterde naar zijn volgende woorden. Ze sloot voor even haar ogen en haalde diep adem. Ze probeerde haar hoofd helemaal leeg te maken wat eerst nog een beetje moeilijk ging. Toen voelde ze dat de wind wat harder werd en ze glimlachtte even. De wind blaasde tegen haar gezicht en dat gaf haar een goed gevoel. Daardoor lukte het haar ook beter om haar hoofd leeg te maken. Ze dacht na over de spreuk die Ryuu haar had verteld. ''Tsu-ba-sa'' zei ze en hoopte zo dat het lukte. Voor even verschenen er twee witte vleugels op haar rug maar als snel verdwenen die helaas weer. Fable opende haar ogen even en keek achter zich en zuchtte diep. Toch zou ze het nog niet opgeven en ging ze nog wat ontspannender staan. Ze maakte haar hoofd weer zo leeg mogelijk.

"Dat gaat goed." zei Ryuu, terwijl Fable goed ging staan. De witte vleugels uit Fable's schouderbladen leken tevoorschijn te komen, maar loste ineens plotseling op in niks. "Helaas, maar dat geeft niet. Het is pas je eerste keer." zei Ryuu om Falbe te stimuleren om door te zetten. Ryuu liep naar haar toe en pakte haar handen en hield ze zo dat ze goed stond. "Zo is het misschien iets makkelijker." zei Ryuu. "Misschien lukte het ook niet omdat het nu te langzaam werd uitgesproken. Zeg me maar na: Tsubasa" zei Ryuu en hij deed een stap naar achteren. Hij hoopte dat het deze keer zou lukken, dan kon hij haar meenemen naar de lucht. Dat zou dan vast haar eerste keer zijn.

Ryuu deed het zelf ook nog een keer, maar dit keer zonder spreuk. Hij was inmiddels al zo goed geoefend dat hij de spreuk kon doen door het alleen maar te denken. Hij hield zijn handen tegen elkaar, dacht de spreuk in zijn hoofd en daar verschenen zijn vleugels weer. Misschien dat het Fable zal helpen...

Fable voelde dat Ryuu haar handen pakte en ze keek even haar hem. Daarna sloot ze haar ogen weer en probeerde haar hoofd weer goed leeg te maken. Ze hoorde zijn woorden en ook de spreuk die ze dus blijkbaar wat sneller moest zeggen. Ze knikte even en wachtte nog even tot ze haar hoofd echt goed leeg had gemaakt. Toen ze zich eindelijk er klaar voor voelde sprak ze de spreuk uit. ''Tsubasa'' zei ze en vanuit haar schouderbladen kwamen ineens twee vleugels tevoorschijn, en dit keer verdwenen ze niet. Fable opende langzaam aan haar ogen en keek achter zich. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht toen ze de vleugels zag. ''het is gelukt..'' zei ze zacht en blij om het feit dat het eens niet uit de hand liep.

"Mooi! Dan gaan we nu vliegen. Pak mijn hand maar." Ryuu stak zijn hand uit en pakte haar beet. Daarna steeg hij op, Fable met zich mee trekkend. Het ging heel soepel. Dat was wel handig, de vleugels deden al het werk. Na wat manoeuvres kwam Ryuu boven de boomtoppen uit. "Ben je klaar om alleen te vliegen?" vroeg Ryuu, terwijl hij keek of het goed ging met Fable. Het leek allemaal goed te gaan. Zelf genoot hij nu van het geweldige uitzicht. Het studentenhuis, het uitgestrekte woud, zelfs de stad en de school waren te zien. langzaam maar zeker stegen ze steeds hoger.

Ryuu voelde zich goed. Hij had weer een Lucht Magiër geholpen. Hopelijk mocht hij haar straks meer leren. Het schooljaar was immer nog maar net begonnen.

Fable keek naar hem en keek even met grote ogen toen hij zei dat ze meteen al mocht gaan vliegen. Ze slikte even en merkte toen hoe ze omhoog gingen en uiteindelijk boven de boomtoppen waren. Ze keek in het rond en vondt het toch nog bestwel een beetje vaag. Ze hoorde toen zijn vraag en knikte even kort. Langzaam aan liet ze hem los en tot nu toe ging het allemaal nog wel goed. Ze keek even naar beneden en keek toen naar het uitzicht verderop. Het was mooi om te zien en ze was dan ook blij dat Ryuu de moeite wou doen om haar iets te leren.

"En als je dan wat vaker oefent. Dan kun je allemaal leuke dingen doen in de lucht, zoals salto's..." en Ryuu maakte meteen een salto in de lucht. "Of een schroef..." en ditmaal maakte Ryuu een vage schroef in de blauwe hemel gevuld met schapenwolken. "Je kan het proberen, mocht het mis gaan vang ik je wel op." zei Ryuu. Hij maakte wat ruimte voor Fable, voor als ze het wou proberen.

Ineens klonk er een luid gebrul van onder het woud. Zelfs Ryuu schrok ervan. "Wat was dat?" vroeg Ryuu aan Fable, maar zijn vraag werd al snel beantwoord. Onder de twee Magiërs verscheen een groene draak uit het Mistige Woud. "SHIT! Vlieg Fable, VLIEG!" Ryuu trok Fable mee. Ze waren te ver uit de richting gevlogen, te ver weg van de school, dus vlogen ze nu boven het centrum van het woud. Blijkbaar wou deze draak wel een lekker Magisch snoepje. Maar helaas, de draak haalde ze te snel in. "Fable, ga naar M.A.G.I.C. en haal hulp. Ik hou hem wel tegen." zei Ryuu en hij stopte en liet Fable los, zodat zij verder kon vliegen.

"Zo Draakje, jij wou een snoepje? Pak dit dan maar! KAZE BOURU!" meteen schoot er een krachtige luchtbal uit zijn handen op de draak af. De draak sloeg deze met gemak af. "Damn...dat werkte dus niet." Ryuu vloog meteen weg, en net op tijd ook, want zo ontweek hij de draak nog maar net. "Kom dan drakenbeest. Je wou toch zo graag eten." Ryuu wist dat hij het niet lang vol zou houden. Maar hij hoopte dat Fable op tijd hulp zal halen.

Fable keek toen naar wat hij voor deed en glimlachtte. Het zag er allemaal heel leuk uit maar zelf zou ze het eigenlijk nog niet proberen. Ze schrok zich rot toen ze gebrul hoorde en viel bijna naar beneden gelukkig gebeurde dat nog net niet. Ze vloog wat naar achteren en keek met grote ogen naar de draak. Ze hoorde de woorden van Ryuu en keek hem verbaasd aan. Die draak in zijn eentje tegen houden? Dat kon toch nooit? Ze keek naar hem toen hij naar de draak iets stuurde maar het leek niet te helpen. ''ik ga Ryuu hier niet alleen laten, helemaal daar heen vliegen zal me toch niet lukken denk ik'' zei Fable vastberaden en vloog richting de draak. De draak was afgeleid door Ryuu en ze vloog zo snel ze kon richting zijn rug. Ze ging erop zitten en keek toen naar het lichaam van de draak. Eigenlijk had ze nog niet echt bedacht wat ze nu moest doen. Ze hoorde ineens iets langs zoefen en ze hoorde weer iets naderen waarna ze de staart van de draak zag. De draak had haar opgemerkt en wou met doormiddel van zijn staart haar van zich afwerpen. Fable bukte maar de staart was laag genoeg en sloeg haar weg. De klap was hard aangekomen en terwijl ze met een rot gang naar beneden viel werdt het zwart voor haar ogen en sloten haar ogen zich langzaam aan. Haar vleugels verdwenen en ze wist even niet meer wat er om haar heen gebeurde.

Ineens gebeurde het ergste wat kon gebeuren...Fable vloog niet weg voor hulp, maar schoot recht op de draak af... "FABLE! NEE!" riep Ryuu uit en wou naar haar toe vliegen om haar tegen te houden. Maar het was te laat, ze zat al op de draak. "Fable...waarom...je kon nog amper vliegen." Ryuu wist wat er zou gebeuren. Draken zijn ook de domste dieren niet en het zou haar aanvallen, hoe dan ook. En ja hoor, daar gebeurde het al. Met zijn staart sloeg de draak Fable van zich af. "FABLE!" Ryuu voelde een kracht in zich op komen en dat moet hij los laten. "GUFUU!" riep Ryuu. Dat was niet slim, want deze spreuk zou hem, Fable en zelfs anderen in gevaar kunnen brengen. Meteen begon het hard te stromen en verscheen er tussen de draak en Ryuu een wervelstorm. Ryuu maakte dat hij weg kwam. Eerst schoot hij naar beneden, om Fable nog op te vangen, voor ze de te pletter sloeg tegen de grond. Dit lukte nog net op tijd. Daarna maakte hij dat hij weg kwam van de Tornado. Helaas was de kracht al iets te sterk en het zoog ze beide op. "Fable, Fable, luister...kun je je vast houden aan mij? Dan voer ik een spreuk uit om ons van de Tornado weg te schieten.

Fable kwam weer een beetje bij zinnen en voelde ineens iets dat haar vast hield. Ook voelde ze een harde wind en ze opende haar ogen langzaam. Ze hoorde dat iemand tegen haar praatte en ze zag weer wat scherper. Ze had de woorden wel gehoord maar dat ze de tornado zag deed haar vanzelf al Ryuu steviger vast houden. Ze kneep haar ogen dicht en hield Ryuu nog steeds goed vast. Ze zou niet loslaten tot dat die Tornado weg was. Ze had zich nog nooit zo bang gevoeld, want in haar gedachten zag ze steeds hoe ze in de tornado terecht kwamen. Ze hoopte natuurlijk dat Ryuu er voor zou zorgen dat dat niet ging gebeuren, maar ze had dan ook alle vertrouwen in hem. Door dat ze zo bang was voelde ze eigenlijk niet de pijn in haar lichaam door de klap van de draak zijn staart maar dat zou later nog wel komen.

"Hou je goed vast!" zei Ryuu nog een keer, maar hij voelde dat Fable al haar kracht gebruikte om haarzelf vast te houden aan Ryuu. Ryuu bracht zijn handen via een cirkel samen en stootte toen zijn handen weg en sprak een raar lang woord, blijkbaar een spreuk: "Soyoufuu!" klonk er door de lucht. Meteen schoot Ryuu, samen met Fable achteruit. Hij had een krachtige luchtstroom los gelaten op de Tornado en omdat hij zelf in de lucht zat, schoot hij zelf ook achteruit door de stoot. Daarna kon hij makkelijker wegvliegen van de Tornado. De draak zelf, die vele malen sterker was dan Ryuu, vloog met krachtige vleugel-slagen weg van de Tornado, maar zelfs bij hem kon je zien dat hij er moeite mee had. Als geluk bij ongeluk ging de tornado gelukkig de andere kant op en niet richting de school. Misschien kwam dat zelfs door de luchtstroom van Ryuu, maar dat zou niemand weten. Gelukkig kwam het allemaal goed. Samen met Fable, die Ryuu nu vast hield zodat ze wat kon ontspannen en bij komen, vloog hij terug naar het studentenhuis, om daar bij te komen van het wilde avontuur.

Fable hoorde hem een woord zeggen en voelde kort daarna hoe ze vervolgens achteruit schoten. Ze bleef Ryuu zo goed mogelijk vast houden met nog steeds haar ogen gesloten. Fable voelde hoe Ryuu haar even later weer vast hield en ze keek even omhoog naar hem. Ze zuchtte eens diep en keek toen naar beneden. Ze had spijt van wat ze had gedaan, erge spijt. Blijkbaar was haar koppigheid voor dat moment even terug gekomen. Ze wou Ryuu op dat moment gewoon niet alleen laten. Ze wou hem helpen, maar ze kon haar kracht niet eens goed beheersen dus ze had uberhaubt niet veel kunnen doen.

Samen met Fable kwam Ryuu weer aan de rand van het Mistige woud en daar landde hij. "Kun je wel zelf lopen?" vroeg Ryuu, met een kleine lach erbij. Hij liet Fable los en deed zijn vleugels opbergen. Ryuu voelde zich uitgeput. "Nou...we hebben ook maar net geluk gehad." mompelde Ryuu, terwijl hij zichzelf in het gras liet neer vallen. Hij was echt heel erg geschrokken. Niet alleen van de draak, maar ook van de actie die Fable uitvoerde. "Fable, je beseft toch wel dat je ons, maar zeker jezelf ernstig in gevaar bracht. Ik vond het heel moedig. Maar als je gewoon hulp had gehaald, dan had ik de draak ondertussen wel bezig gehouden en hoefde ik ons niet nog meer in gevaar te brengen met de gufuu-spreuk." Ryuu zuchtte. Hij was niet boos op Fable, helemaal niet. De enige op wie hij boos kon zijn, was zichzelf. Hoe konden ze zo ver van M.A.G.I.C. vandaan komen? Hij wist dat het Mistige Woud gevaarlijk was, als je er te ver weg boven vloog. "Maargoed, er is een pluspunt. Je vloog wel mooi en razend snel op de draak af. Dat betekent dat je het wel in je hebt." zij Ryuu met een glimlach.

Fable voelde de grond weer onder haar voeten en hoorde zijn woorden. ''ja het gaat wel..'' zei ze zacht en ze wankelde even een beetje. Haar rechter helft van haar lichaam deed een beetje pijn door de klap van de draak en dat besefte ze nu pas dan ook. Ze zuchtte nog eens diep en luisterde naar zijn woorden. Ze ging met haar rug naar hem toe staan. En keek naar de grond. ''ik wou helpen.. maar toen ik op die draak zat besefte ik dat ik eigenlijk gewoon niks kon doen..'' zei ze zacht en wat somber. Ze keek toen naar de ingang van het woud voor haar. Ondanks het gebeuren met de draak voelde ze zich er wel thuis. Het was er zo heerlijk stil en ze zou het dan ook vaker gaan bezoeken. Zeker nu ze wist hoe ze moest vliegen. Doordat ze zo diep in gedachten was had ze niet door dat er een traan van schuld gevoel over wang liep en hoorde ze ook de laatste woorden niet van Ryuu, al had ze die wel graag willen horen als ze teminste niet zo in gedachten was.