Verkennen....

Kasai Tora liep door de kassen. Hij keek naar de tropische planten en genoot van het warme weer wat er door de kassen zweefden, iets wat hem terug nam naar thuis. Hij was trots op zijn thuisland dus het was ook niet gek dat elke seconden weg van huis eventjes aan hem knaagde, zeker in het begin! Daarom trok hij zich terug van de kas om nog even te dagdromen voordat hij zich écht weer mengde tussen de studenten. Hij zette even zijn hand goed en liet daarna zijn handen over de tafels waarop een aantal plantje zaten glijden. Hij glimlachte bij het zien van sommige planten die mooi waren en in de bloei zaten. Daarna liep hij door de kast af en toe kijkend naar de planten en half dromend over mensen die hij kende of dingen die hij hoopte dat er zouden gebruiken. Terwijl hijzichzelf een beetje wakkerschudde want anders zou hij zijn omgeving totaal uit het oog verliezen.

Toen zag hij inderdaad de stoel waar hij zijn wandeling voor was begonnen. De stoel stond in een zonnestraal die naar binnen viel door de glazen. Hij nam plaats op die stoel en maakte het zichzelf comfortabel terwijl hij genoot van de zon op zijn rug en de warme tempratuur die in de kas zweefde. Hij wisselde daarna, op de stoel, zijn gedachten af van gewone dagdromen tot bewondering van een aantal plantjes wat zich in de kas bevond. "Perfect". Was het woord wat vaak door zijn hoofd zweefde waarneer hij zich in een goede omgeving bevond waar hij zich tot zo ver het kan thuis voelde.

Mikage liep rustig door de kassen. De planten die hij zag vond hij geweldig. Hij had net een dropje in zijn mond gestopt en genoot er van. Hij liep verder. Opeens viel Kasai hem op. Hij schonk er geen aandacht aan en liep naar een plant bij hem in de buurt en bewonderde deze. Opnieuw stak hij een dropje in zijn mond en sabbelde er op.

Stapvoets liep maar wat doelloos rond. Ze was het hier totaal nog niet gewend en was van plan eens deftig rond te kijken. De kassen hadden haar aandacht getrokken en toen ze binnen kwam voelde ze meteen de warmte om haar heen. Bijna slenterend liep ze langs de rijen planten en vol bewondering keek ze ernaar, terwijl ze af en toe een beetje begon weg te dromen. Daardoor merkte ze de andere aanwezige personen niet meteen op. Ze bleef bij een midddelgrote plant staan, waar kleurrijke bloemen aan leken te verschijnen. De blauwe kleur die een van hen droeg, wekte een glimlach bij haar op en woekerde haar dromerige gedachten aan. Lichte voetstappen lieten haar plots opschrikken en snel draaide ze haar hoofd. Nu pas zag ze Mikage die net als zij tussen de planten liep en niet veel later viel ook Kasai in haar gezichtsveld. Een beetje uit het veld geslagen omdat ze hen nu pas goed en wel had opgemerkt, liet ze de blauwe bloemen voor wat ze laten en slenterde ze voorzichtig verder in de kas.

Mikage keek op bij het zien van Naomi. Op het moment dat zij opkeek glimlachte hij. "Hallo..." zei hij vriendelijk tegen haar. Hij legde haast nooit contacten met een vreemde, maar proberen kan geen kwaad, toch? Even keek hij naar Kasai. Hij bekeek daarna Naomi van top tot teen. Hij schatte haar van ongeveer dezelfde leeftijd als zichzelf. Hij bleef haar nu aankijken en wachtte op een reactie.

Toen de jongen opkeek wendde Naomi vluchtig haar blik af. Schuchter als ze was. Maar toen hij ook een begroeting uitsprak mocht ze natuurlijk niet zo onbeleefd doen. Voorzichtig draaide ze haar hoofd iets in zijn richting en keek zenuwachtig vanuit haar ooghoeken naar hem. Normaal legde ze zelf nooit contacten, maar waarom dit jaar het niet eens proberen? Met Finn was het gelukt, misschien met deze jongen ook? "Hoi." zei ze vluchtig en keek even ongemakkelijk rond om daarna weer naar hem te kijken. Deze keer volledig, zonder iets afgewend hoofd. Ze liet haar blik over hem glijden en besefte dat ze hem nog niet eerder was tegen gekomen. Onwetend wat te zeggen prutste ze een beetje zenuwachtig aan haar armbanden en besloot toen maar de stap te zetten. "Ik ben Naomi." zei ze zacht.

Mikage glimlachte vriendelijk. "Aangenaam Naomi. Ik ben Mikage" zei hij en grinnikte. Hij had gemerkt dat ze nerveus was en glimlachtte. Hij zag een bankje achter hun. "Zullen we anders even gaan zitten?" vroeg hij vriendelijk. Hij liep naar het bankje en keek haar aan. Hij stopte nog een dropje in zijn mond en at deze op. Hij haalde de zak uit zijn jack en hield deze naar Naomi. "Ook een dropje?" vroeg hij vriendelijk. Hij was altijd gul tegen anderen en dat had vaak ook goede uitwerkingen.

Haar blik gleed naar het bankje toen zijn voorstel om te zitten kwam en ze knikte kort. Ze voelde zichzelf trillen op haar benen. Waarom had ze zo'n doodangst om contact te leggen? Ze bekeek de jongen nogmaals. misschien omdat hij niet dezelfde krachten had als zij... Ze zuchtte en ging naast hem op het bankje gaan zitten. Plots kreeg ze de zak drop naar haar toegestoken en voorzichtig haalde ze er eentje uit. "Bedankt." een klein glimlachje sierde om haar lippen terwijl ze het dropje in haar mond nam. Nieuwsgierig keek ze nog eens rond in de kas, naar al het groen en de felgekleurde bloemen die overal te zien waren.

Mikage keek glimlachend hoe ze het dropje nam. "Geen dank..." zei hij. "Kom jij trouwens van het land van het water...?" zei hij. Hij zag het deels aan haar kleding. Hij was vaker in het land van het water geweest. Hij was dan wel iemand die met vuur goochelde maar hij was gek op water. Hij vond zwemmen echt geweldig. Hij dacht even na toen hij 6 jaar geleden nog ging zwemmen. Hij zag nog voor zich hoe hij een meisje zag lopen en....die leek erg veel op Naomi...zou ze? vast niet... Dacht hij. Hij keek haar aan en glimlachtte.

Met een kort knikje bevestigde Naomi zijn veronderstelling. "Ja, daar kom ik vandaan." zei ze zacht terwijl ze naar de planten bleef kijken. Maar die hadden haar interesse al lang los gelaten. Dromerig keek ze voor zich uit terwijl ze aan haar geboorteplaats dacht. En het meer waar ze iedere dag bij vertoefde. Nooit kreeg ze genoeg van het zicht op het water, in welke weersomstandigheden dan ook. Meteen leek haar uitstraling zielsgelukkig. Plots knipperde ze even met haar ogen toen ze besefte te dagdromen en keek vluchtig om naar Mikage. "En jij?" vroeg ze voorzichtig.

Mikage glimlachte en luisterde naar haar woorden. Hij had dus gelijk. "Ik kom van vuur..." zei hij. "Alhoewel ik nog wat leuke zwemplaatjes ken bij het waterland waar jij woonde." zei hij. "Ik kwam daar een aantal jaar terug regelmatig zwemmen. Ik ben gek op water." zei hij. "Een beetje vreemd als je van vuur komt maar waarom niet." vertelde hij. Hij werd vaak uitgemaakt voor waterrat maar dat maakte hem niet uit. Iedereen had zijn hobby's.

Eigenlijk was Naomi best wel verbaasd dat hij toch vaak bij het water rondhing. Maar het stelde haar gerust. "Ik ben er niet bij weg te slaan.. bij water." zei ze stil terwijl ze weer voor zich uit begon te staren. Ook de eerste nacht dat ze hier was, was ze naar een meertje afgezakt om van het water te genieten. De gedachten aan de druppels die over haar huid gleden toen ze uit het water kwam gaf haar rillingen, maar deed haar eveneens genieten. "Ik ken niet veel mensen van het vuur... eigenlijk.. ken ik zoiezo niet veel mensen." gaf ze toen eerlijk toe.

Mikage glimlachte bij het horen van haar woorden. "Ik ken er ook niet zo veel op de buurt waar ik woonde na dan" zei hij. Hij glimlachtte en keek haar aan. "Sorry dat ik het zeg maar je komt me bekend voor..." zei hij. "Heb ik jou niet eens gezien bij het..hoe heette het ook al weer...dat meer vlak bij de naaldbossen..." hij dacht even na. "Victoria-meer..." zei hij en knipte in zijn vingers. Hij keek haar aan. Ze leek er wel heel erg veel op.

Ze keek hem verbaasd aan toen hij die naam uitsprak. "Mijn ouders hebben dat huisje aan de rand van het bos, vlakbij het meer." sprak ze stil. Ze bekeek de jongen nog eens goed, maar kon niet meteen een herinnering van hem oprapen. Tenslotte was het vast al een tijd geleden en personen bleven haar niet zo lang bekend. "Maar helaas... herken ik je niet." schuldig wendde ze haar blik af. "Maar dat zal wel aan mij liggen!" liet ze er vluchtig op volgen.

"Maakt niet uit." zei hij. Hij keek hoe ze wegkeek en glimlachte. "Ik onthoud dingen ook niet altijd even goed.." zei hij alsof dat haar kon opbeuren. "Maar inderdaad had ik jou naar een huisje aan het bos zien lopen. Dus dat zou jij wel zijn geweest." Hij grinnikte. "Die bloemen hier zijn wel felgekleurd.." zei hij om maar over een onderwerp te beginnen omdat hij niets wist om over te praten. Hij keek naar een bos met feloranje bloemen.

"Wat water?!"Zei plotseling Kasai die zich in het gesprek mengde.'Ik heb medelijden met je. Sorry van je element, achja we kunnen het niet kiezen hè"Zei Kasai."Jij daarintegen."Kasai richtte zijn blik op de vuurmagier."Jij hebt wel weer geluk, geluk van het beste element. Ik neem aan dat jij ook op Calidus woont?"Vroeg hij daarna nieuwschierig aan de vuurmagier."Ow wat ben ik onbeleeft, mijn naam is Kasai Tora. Vuurmagier, trotse bewoner van Calidus."Zei hij met een grote grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn petje ophief van zijn hoofd. Het warme klimaat had hem goed gedaan waardoor hij zich goed in zijn vel zat en dit volgensmij goed liet merken.

Hij probeerde eens de leeftijd van de twee te schatte en besloot het maar te vragen."En hoe oud zijn jullie een beetje? Beetje ervaren of juist niet?"Vroeg hij maar direct aangezien hij geen zin had om vandaag te gaan gissen. Nouja vandaag, iniedergeval nu nog niet!
Hij snoof nog eens de lucht op en liet een straal zonneschijn een stuk arm verlichten waardoor hij zich weer "thuis" voelden...

"Water is het teken van leven..." zei Mikage terug. "Zonder water was jij er niet..." zei hij. "Mijn naam is Mikage..." zei hij. Hij keek naar Kasai. Hij hoorde toen zijn verdere vragen. "16 jaar oud. Ervaring ligt rond het gemiddelde." zei hij. Hij keek nog steeds naar Kasai. Daarna naar Naomi aangezien moeite had met contacten leggen. Het zou voor haar ook niet bepaald makkelijk zijn om te antwoorden dacht hij.