Nachtzwemmen

Finn keek tevreden naar de zon die onderging. Het was altijd heerlijk om in het donker te zwemmen. De jongen ontblootte zijn bovenlichaam en liep met grote stappen het meer in. Het water was koud, maar daar hield Finn wel van. De jongen begon te zwemmen, baantjes te trekken in het koele water. Naast zich, merkte hij op, kwam de rug van een zoetwater Napoleonvis naar boven, een mooi gezicht was dat. Finn besloot terug naar de kant te zwemmen, het was een mooi avontuurtje, maar nu kreeg hij toch wel slaap. Inmiddels was het trouwens ook al stik donker, maar de ogen van Duister Magiërs waren hier op aangepast. Doorweekt strekte Finn zijn arm en sisde ''Aqui!'' waarop er een donkerpaarse handdoek in zijn hand verscheen. Vlugjes droogde hij zijn haren af, pakte zijn shirt op en gooide de handdoek over zijn schouder.

Naomi verveelde zich dood binnen en staarde door ieder raam die ze tegenkwam naar buiten. Uiteindelijk was ze toch naar buiten gegaan en al snel had ze een meer opgemerkt. Tevreden was ze ernaartoe gelopen en was aan de oever gaan zitten, haar voeten in het water. Toen de zon onder ging merkte ze dat er nog iemand was. Ze keek in zijn richting en merkte toen pas dat het de leider was. Zwijgend en bewegingloos bleef ze op de oever zitten. Door de schemering zag Naomi steeds minder, maar ze wou in de aanwezigheid van het water blijven. Hier kon ze tot rust komen naast de drukte van het studentenhuis. Na even stond ze op en ging wat dieper het water in, tot ze tot iets boven haar knieën in het frisse water stond. Haar rokje kwam er nog net boven uit dus ze besloot niet dieper te gaan, zodat ze niet in een nat pak terug naar het studentenhuis zou moeten keren.

Finn keek nog één maal om naar het mee en merkte nu pas op dat hij niet alleen was. Voorzichtig stapte hij naar het wezentje dat daar zat, het bleek een Magiër te zijn. ''Hey,'' zei Finn zachtjes en keek zocht oogcontact, nu pas kon hij zien dat het het stille meisje van de eettafel was. ''Hey,'' herhaalde de leider en vervolgde ''een water Magiër, heb ik het mis? Mag ik bij je zitten?'' Zonder op antwoord te wachten ging ook Finn naast haar zitten. Op een klein afstandje. Het voelde nu als een soort plicht om de leerlingen op hun gemak te stellen, eigenlijk was het zelfs een plicht. Finn tuurde wat over het water dat er stilletjes bij lag. ''Zin in het nieuwe schooljaar?'' vroeg Finn stilletjes.

Voetstappen trokken haar aandacht en vluchtig keek ze om en ging terug naar de kant. Ze zag dat het de leider was die naar haar toe was gekomen en naast haar kwam zitten. Ze knikte kort als antwoord op al zijn vragen. Al twijfelde ze bij die laatste vraag. Het zou vast een schooljaar worden als alle jaren ervoor. Saai en eenzaam. Net als hij tuurde ze over het water en voelde de druppels van in het water te gaan nu over haar benen naar beneden glijden. Soms gaf dit een kietelend gevoel en veegde ze ze snel weg, andere keren gleden ze ongestoord van haar knieën tot haar enkels om daarna op de grond te druppen. Normaal hield ze niet van gezelschap. Maar ze had het gevoel dat de aanwezigheid en de zachte stem van hem haar geruststelde. "Ik ben Naomi." zei ze toen zachtjes, terwijl ze naar het water bleef kijken.

Finn schrok en trok zijn voet op, een nieuwsgierig visje. Voorzichtig liet hij zijn voet weer zakken en liet het visje nu zijn gang gaan. ''Finn'' zei de jongen die over het water bleef turen. Een lastig meisje word dat, dacht de jongen. De blaaskaken waren altijd al makkelijker, vanaf toen hij jong was. ''Het is mijn eerste jaar als leiding.'' zei Finn, die maar besloot een eigen verhaaltje te vertellen. Hij wist dat hij niet veel woorden uit dat meisje ging krijgen. ''Ik heb werkelijk geen idee wat het me gaat brengen. Ik heb enkel de opdracht gekregen om te zorgen dat iedereen zo veel mogelijk op zijn of haar gemak is. Een leuke opdracht vind ik zelf.'' Nog steeds keek Finn dromerig over het meer, als hij spetters voelde. Het begon zachtjes te regenen, motregen. Finn vervolgde, -onafgeleid door het weer- ''Ik heb alleen geen idee hoe ik nu moet beginnen.''

Nieuwsgierig luisterde Naomi naar, zoals de jongen zich voorstelde, Finn. Als hij leiden was, was hij vast een stuk ouder dan zijzelf. Ze glimlachte kort toen hij over zijn taak als leiding sprak, maar haar blik bleef op het water liggen, terwijl ze nauwelijks wat zag door de nacht. Sterren blonken al aan de hemel en ergens tussen de bomen in de verte kon je de maan opmerken. Ook Naomi voelde de regendruppels, maar dat deerde haar niet. Het was maar water, het had geen kwaad in de zin. "Je doet het al goed." zei ze uiteindelijk stil, nog steeds met de lichte glimlach op haar lippen. En ze meende wat ze zei. Naomi was ervan overtuigd dat deze persoon een goede leider was en zijn taak beter volbracht dan hij zelf besefte.

Finn glimlachte vrolijk en zei zacht ''dankje.'' Hij veegde wat spetters van zijn wang, wat weinig zin had, het was immers net zo snel weer nat. Langzaam liet hij zich achterover vallen, met zijn hoofd in het gras en zijn voeten nog steeds in het water zag hij een ster verdwijnen achter een grote wolk. Hij was stiekem wel heel trots op het complimentje van Naomi, maar verzweeg dit deftig. Langzaam maar zeker kwam de ster weer tevoorschijn. Finn voelde dat de druppels groter werden en met meer tegelijk aankwamen. Regen maakte hem op zich niet zo veel uit, maar dit, plus het feit dat hij moe was, deed hem toch wel trek krijgen in nachtrust. Finn keek even van de sterren op naar Naomi om te kijken wat zij nog aan het doen was.

Naomi had haar knieën opgetrokken en haar armen eromheen gelegd terwijl ze op de oever bleef zitten. Nieuwsgierig had ze even vanuit haar ooghoeken naar Finn gekeken, maar zodra ze zag dat hij zijn blik even op haar richtte, keek ze weer weg. Haar korte kledij, de druppels op haar huid en een fris avondwindje lieten haar even rillen. De druppels kwamen alsmaar sneller en vaker en al snel kleefde haar bruine, korte haar tegen haar gezicht en haar kledij tegen haar huid. Nog steeds zwijgend veegde ze een lok nat haar van uit haar gezichtveld, ookal had dat niet veel verschil. De nacht nam haar gezichtsveld practisch volledig weg.

Finn ging weer rechtop zitten en legde even zijn hand op haar schouder. ''Naomi, als je iets wil weten, kan je me altijd opzoeken.'' zei hij met een knipoog, nog altijd met een bloot bovenlijf. Finn haalde zijn voeten uit het water en stond op. De jongen fronste even toen hij merkte dat zijn shirt al die tijd in de modder had gelegen. Finn zuchte en richte nog één blik op de hemel, geen ster was meer te zien, evenals de halve maan. Het betekende dat het nu waarschijnlijk goed bewolkt was. Finn pakte zijn shirt uit de modder en richte nog een blik op Naomi. ''Ik ga naar het huis, douchen en slapen. Ik zie je nog wel een keer.'' zei hij, met nogmaals een knipoog. Hij liep tevreden naar het studentenhuis, trots dat hij een complimentje had gekregen. Finn had hierdoor zin gekregen in morgen, zin in zijn werk. Met een glimstering in zijn ogen liep de jongen richting Magic.

Naomi voelde de hand op haar schouder en keek om. Ze knikte kort en snapte dat hij wou vertrekken. Het was tenslotte al laat. Ze keek hem even na en bleef nog even zitten maar toen bedacht ze zich iets. Ze zag bijna geen hand voor ogen en had geen idee hoe ze in dit duister terug naar het studentenhuis zou raken. Meteen voelde ze de angst in haar hele lichaam en stond op. Zo snel ze kon zette ze het op een lopen en al snel merkte ze een schim in het duister. "Finn?" vroeg ze vluchtig en stopte naast hem. Schuldig keek ze hem aan. "Uh.. kan ik.. met je meelopen?" ze voelde haar hoofd rood worden door schaamte en was plots erg blij dat het donker was zodat hij dat niet opmerkte. "Ik heb namelijk geen idee.. hoe ik terug raak..." Snel staarde ze naar de grond en probeerde hem bij te benen.

Voor Finn was het de normaalste zaak van de wereld om te zien in het duister, maar hield even geen rekening met mensen waarop hun pupillen niet gebouwd waren voor en door het donkere. ''Ja, natuurlijk.'' zei Finn die even glimlachte.
Plotseling merkte hij op waarom ze dat vroeg, hij kon wel door de grond zakken. Finn zei er maar even niets over en zorgde dat hij Naomi niet uit het oog raakte. Op naar Magic, naar binnen en dan een lekkere hete douche nemen. Ook Finn voelde nu een koude rilling over zijn blootte rug lopen. Het werd steeds kouder en het was nog wel een paar minuutjes lopen. Het smerige shirt aantrekken was ook geen optie. Dan maar die paar minuutjes in de kou leven, dacht Finn en wreef zijn handen warm.

Opgelucht glimlachte Naomi kort. ze had geen zin de hele nacht in het donker en in de regen rond te dolen op zoek naar het studentenhuis. Ze keek vanuit haar ooghoeken even naar hem en merkte dat hij nog steeds in zijn bloot bovenlijf liep en het blijkbaar niet al te warm had daardoor. Naomi zelf was ook niet echt warm gekleed en had helaas geen T-shirt bij die ze hem kon aanbieden. Tenslotte was hij wel wat groter dan zijzelf dus zou toch niks van haar hem passen. Ze grinnikte kort bij die gedachte en staarde snel terug naar de grond. Eigenlijk verlangde ze nu wel naar haar warme pyjama en bed. Vluchtig keek ze nogmaals naar hem. "Gaat het?" vroeg ze plots en wendde meteen haar blik weer af. Ze voelde zich zo machteloos nu ze hem zag rillen van de kou.

Finn liep wat dromerig door het bos. Zijn gedachte eigenlijk nergens, maar toch dromerig. Plotseling vroeg Naomi iets, dat had Finn niet verwacht. Hij keek op, hij had het niet precies verstaan en riep dan maar in het wilde weg ''Ja, tuurlijk..'' Wat had ze gevraagd? Toch niet of ze mijn shirt mocht lenen? Finn grinnikte bij zijn gedachte en tuurde wat langs de bomen, hij merkte een uil op die naar hen zat te loeren in de boom. Mooie dieren, uilen. Maar als je ze plotseling heel dicht bij ziet is het een wonder als je het zonder trauma overleeft.

Na eventjes lopen stonden ze bij het gebouw. Finn die zich inmiddels als een dood visje in de bek van een ijsbeer op een pool voelde, wist de deur nog te openen. Direct voelde hij een heerlijke warme golf van binnen komen. Hij hield de deur voor Naomi open en ging na haar naar binnen.

Zwijgend liep Naomi naast de leider en uiteindelijk zag ze door het duister heen het gebouw. Ze glimlachte opgelucht en keek even verbaasd op toen Finn de deur voor haar openhield. Dat was haar nog nooit eerder overkomen en na een bedankend glimlachje liep ze naar binnen, gevolgd door Finn. Ze wreef even over haar armen en was blij met de warmte hierbinnen. "Bedankt." zei ze toen vluchtig. "Dat ik mocht meelopen enzo." onwennig keek ze even rond en merkte dat het hier al redelijk leeg was. De meesten waren vast al naar bed. "Uh.. slaapwel dan maar." ze keek nog even vluchtig glimlachend naar hem en liep toen langs hem richting haar slaapkamer.

Finn knikte ''geen probleem.'' Hij sloeg de deur achter zich dicht en was blij met de kachels die hier aanwezig waren. Fluitend liep hij naar boven richting de Donkere Kamers. Vrolijk? Wellicht. Maar zeker tevreden, Finn had zin in morgen. Lekker praten, dat had hij nog nooit gedacht. ''Don't want to be an Calidus idiot... Tralalalala...'' zong hij op een feluistertoontje terwijl hij de trap op liep, en wat druppels van zijn schouderblad afveegde. De douche wachte op hem. Éénmaal in de donkere kamer, kleedde hij zich uit en ging onder de douche staan. Alle modder en alle kou van zich afspoelen. Gapend draaide hij de kraan uit, pakte een handoek en droogde zich netjes af. Hij zal en moest vanacht wel lekker kunnen slapen.