Boeken, boeken en nog meer boeken

Camille was de bibliotheek in gehuppeld. Eigenlijk per ongeluk en toen ze ontdekte dat het de bieb was werd ze opeens muis stil.
Op haar tenen sloop ze langs de boekenkasten en liet haar vingers teder over de kaften gaan. Ze hield van boeken en toen ze bij de oudere boeken aan kwam trok ze voorzichtig een van de boeken uit de kast. Ze moest het stof van het boek blazen en wreef voorzichtig over de voorkant van het boek.
Nee, dat was een boek voor vuur magie. Dat wilde ze niet. Vuur verwoestte het woud. Liet alles branden en had een dodelijke werking. Het as daarin tegen kon weer leven schenken, maar voor dat had je eerste vernietigende werking nodig. Camille vond dat drie keer niks.

Het tweede boek dat ze tevoorschijn haalde ging over water magie. Water was fris en ook deze bracht leven. Zonder water en zonder de zon kon een plantje niet groeien. Maar te veel bracht ook verderf met zich mee. Hoofdschuddend zette Camille het boek terug. Toen vond ze een dikke groene boek. O nee, dat was Aarde. Het leek erop, maar bevatte niet de juiste magie. Een klein, dun boekje pakte haar interesse en ja hoor. Eindelijk vond ze een boek voor haar magie.
Hoe ze met planten kon praten? Ja, het meeste wist ze al. Het was moeilijk en ze kende de theorie ook wel, maar praktijk was altijd moeilijker en ze kon af en toe nog eens een foutje maken.
Ze liet zich in kleermakerszit op de grond ploffen en opende het boek. Ze had niet eens meer in de gaten dat ze midden in het gang pad zat.
Camille had een bladzijde gelezen en was nu al helemaal verdiept in het boek. Zich afsluitend voor de buiten wereld terwijl haar ogen over de letters en zinnen heen zoefde.

Ryuu liep de grote zaal binnen, waar rijen van kasten stonden. "Ha, de Bieb vol Kennis, altijd leuk om hier even in een boek te kijken. Voor je het weet lees je weer iets over legenden, rare wezens of hoe je iemands lievelingsbloem komt te weten." Ryuu zwierf tussen de boekenkasten door naar achteren. Het was stil, maar wie gaat er dan ook 's avonds naar de bieb? Ryuu keek rond en zag ineens hetzelfde meisje zitten, dat naast hem zat met het diner. "Hallo daar, lekker aan het lezen?" vroeg Ryuu, maar er kwam geen antwoord. Blijkbaar was ze nogal verdiept in het boek. Ryuu liep voorzichtig naar haar toe. Hij keek naar de boeken waar net het stof van afgeblazen was. "Vuur Magie, Water Magie, Aarde Magie....dat zijn veel magie-boeken..." grapte Ryuu. Maar weer geen respons. Hij wou verder lopen, maar mevrouw zat een beetje in de weg. "Hmm...daar moet ik maar even overheen." Weer hield Ryuu zijn handen tegen elkaar en sprak de spreuk voor de vleugels uit. Snel verschenen deze en zo 'sprong' Ryuu over de lezende dame heen.

Voor het meisje ging Ryuu zitten en staarde haar aan. "Boe..." zei hij zo droog als maar wat. Hij hoopte dat ze niet versteend was. "Hmm...ze zal vast wel een Flora Magiër zijn...ze is zo stil als de planten..." het was een grap natuurlijk, hij had echt geen idee of ze echt een Flora Magier was, maar gezien het boek dat ze aan het lezen was....

Kasai kwam binnenlopen. Direct liep hij naar de boeken zonder eigenlijk de omgeving verder niet in de gaten te houden. Zijn vinger gleed langs de boeken die onder het vuur symbool waren bekleed. "nee,nee,nee,nee..."Momepelde Kasai langzaam bij elk boek wat niet het boek was tot zijn vinger stopte. Langzaam zette hij zijn vinger boven het boek en haalde het boek gelijk maar sierlijk naar achter waarna hij het wegstopte in zijn tas. Zijn tas was een simpele tas die hij vlug had gepakt aangezien hij optijd moest zijn. Het boek was de geschiendenis van land nouja de kleinste uitvoering. Dit boek leende Kasai altijd de eerste dagen aangezien hij het gewoon weer moest lezen.

Hierna begon hij eigenlijk een beetje te kijken. Hij zag twee mensen aan een tafeltje zitten. Een blond harig meisje en een wit harige jongen. Hij besloot maar bij hun plaatstenemen voordat hij zijn boek bevestigde om geleend te worden voor een weekje ofzoiets. Hij trok een stoel naar achter en ging zitten met een plof.'Toch niet erg dat ik er bij kom zitten, of waren jullie druk bezig?"Zei Kasai met een glimlach terwijl hij beidde personen aankeek op een reactie.

Ryuu draaide zijn hoofd naar de jongen die een stoel had gepakt en bij hen kwam zitten. "Nou, we zitten, ademen en ik probeer haar aan het praten te krijgen. Maar ik zeg altijd maar: Des te meer zielen, des te meer vreugde!" Ryuu stak zijn hand uit. "Kasai toch? Ik meen je te herkennen van vorig jaar. Ryuu, Ryuu Skywalker." Hij herkende de jongen met zijn pet van voorgaande jaren, als hij het goed had.

"Nou...dit meisje hier is volgens mij te diep in haar boek verzonken. Wat voor boek heb je daar?" vroeg Ryuu, kijkend naar het boek in Kasai's handen. Ryuu zelf was niet zo'n lezer. Hij droomde liever weg in zijn eigen fantasiën. Soms kwam hij in de Bieb, om even een boekje te lezen. Maar voor hij een pagina uit had, droomde hij al weer. Telkens keek Ryuu even naar de dame die nog steeds dat boek zat te lezen. " zeg Kasai, ik denk dat ik maar weer eens ga. Het was leuk je weer te hebben gezien. We zien elkaar later vast wel weer. Let maar goed op Mevrouw Plant hier." zei Ryuu met een knipoog en hij stond op.
"Zie je wel weer." en Ryuu verliet de Bibliotheek vol Kennis.

'Dit meisje heet Camille.' Zei ze zonder op te kijken. Ze moest en zou dit hoofdstuk uit lezen.
Uiteindelijk begon de jongen over mevrouw plant te klagen en Camille keek op. 'Er is niks mis mee. Ik ben nu eenmaal een flora magiër dus ik vat het op als compliment!' riep Camille Ryuu nog na.

Toen draaide Camille zich om naar Kasai. 'Het spijt me dat ik niet reageerde. Hoelang zit je hier al?' vroeg ze met een grijns. Ze ging languit op de vloer liggen en keek naar de jongen op.
'Ik ben dus Camille, 17 jaar en een flora magiër. Maar dat had je vast ook wel begrepen.' Grinnikte ze toen. 'Ik was nogal verdiept in mijn boek. Wat ik dus wel vaker doe. Dit boek ging over praten met planten en ik zie dat ik nog wel wat kan leren.' Grinnikte Camille nu.
Nieuwsgierig keek ze naar Kasai. 'Zeg eens. Wie ben jij?'

"Ik ben Kasai Tora, inwoner van Calidus."Zei Kasai met een grote glimlach na Calidus, het land waar zijn oorsprong lag en waar hij zo trots op was."En een Vuur Magier." Voegde hij eraan aangezien Camille zich ook voorstelde met haar kracht. Daarna begon hij het gesprek in zich te verwerken zodat hij alles op een rijtje kreeg aangezien Camille hem al heel wat wijzer had gemaakt met haar bezigheden."Als een boek goed is, heb ik dat ook vaak genoeg! Alleen praten met planten, zeggen planten dan zoveel informatie?"Vroeg daarna Kasai nieuwschierig. Hij had wel respect voor de natuur en de planten, vandaar ook zijn favoriete plek in de kassen. Maar praten vond hij toch raar, en wat zouden ze je dan zeggen? Het waren dingen die hij af en toe in zijn fantasie over droomde. Maar het nooit écht serieus nam en het maar als planten gewoon zag. Dingen die de lucht zuiverde en de omgeving "mooi" maakte. Over het praten met planten had hij wel gehoord maar hij had eigenlijk er nooit met een Flora magier over gepraat en hoe het eigenlijk in elkaar zit. Hij geloofde de verhalen wel maar nam ze meestal met een korreltje zout dan ze te nemen als echte gesprekken zoals magiers hadden....

'Soms wel. Als jij bijvoorbeeld op zoek bent naar een dader of een persoon en je weet dat hij langs dat plekje is geweest dan kan ik aan de planten en bomen vragen of hij of zij daar langs is geweest.' Zei Camille op een rustige toon. Ze glimlachte vriendelijk naar hem toen ze zijn nieuwsgierigheid hoorde. 'Voor thuis was het makkelijk om erachter te komen waar de grond het vruchtbaarst was. Dan kon ik daar oogsten en hadden we weer te eten.' Glimlachte ze nu. Haar glimlach was wat minder en zorgwekkender. 'Ik hoop dat vader en moeder zich redden. En dat mijn broertjes niet te veel werk hebben.'
Ze keek zorgelijk en zuchtte, maar ze probeerde al snel weer een glimlach op haar gezicht te krijgen.
'En ik kan om toestemming aan ze vragen. Dat is soms heel belangrijk en ik respecteer de natuur. Als ik wat hout nodig heb voor een vuurtje dan vraag ik aan de boom of ik zijn hout mag hebben. In ruil plant ik dan een zaadje van de boom zodat er nieuwe takken kunnen groeien en zijn nageslacht goed zal opgroeien.' Ze knikte even bedenkelijk. 'En verder. Ja, planten kennen vele geheimen.' Knipoogde ze.
'Vuur he ... ik vind dat altijd zo'n verwoestende kracht.' Mompelde ze zachtjes. Ze wilde hem niet afkraken op deze manier. Het was gewoon haar mening.
'Terwijl het as weer leven kan brengen. Vuur is een vreemde magie. Vind ik dan.' Voegde ze er snel aan toe.
'Wat doe jij dan allemaal met je magie?' vroeg zij op haar beurt.

"Ligt eraan hoe je ermee omgaat."Zei Kasai met een glimlach. Hij hield zijn vinger voor Camille. Ardor gebruikte hij, een simpele maar mooi klein vlammetje schoot uit zijn vinger en brandde voor Camille."Zoals je ziet heb ik geen hout nodig om een vuur te maken."Zei hij met trotse ogen naar zijn vlammetje. Het vuur boeide hem wel, het was in zijn ogen alles op deze planeet. Schoonheid,verwoesting en leven. Alle zaten in vuur als je er naar keek daarom was hij trots op zijn land en zijn kracht hierna liet hij het vuur uitgaan en zei hij."Het is maar hoe je er naar kijkt. Dat maakt het wel mooi, je eerste indruk is niet altijd de goede indruk. Maar zegt wel iets."Kasai vond zichzelf nu wel wijs klinken terwijl hij eventjes aan zijn petje zat. Wijze Kasai Tora, raadsman van Calidus zijn heersers. Deze gedachte wuifelde hij maar weer weg om te kijken of hij wat bewondering van Camille had gemaakt voor zijn vuur.

"Achja, je moet niet zoveel zorgen hebben over je famillie trouwens. Tenslotte kom jij toch veel beter en slimmer terug naar je thuisland? Als je eenmaal klaar bent met de school hier ben je van een nog grotere waarden voor je land. Dat is ook de reden dat ik hier zit. Anders zou ik hier nooit naar toe gaan maar mijn land kan me later wel gebruiken als ik hier heb gezeten, ik word wijzer met de dag."Zei Kasai en dat laatste met een lach aangezien het niet geheel serieus was dat hij zoveel wijzer werd.

Camille had wat terug gedeinsd toen Kasai een vlammetje tevoorschijn had getoverd. Iets wat een achteraf en onnodige reactie was. Hij had het vlammetje perfect onder controle, voor zover Camille kon zien, maar de angst voor vuur was net iets groter geweest.
Het had zo'n verwoestend effect. Maar haar nieuwsgierigheid overwon het van haar lichte angst en ze keek gefascineerd naar het kleine vlammetje. 'Het geeft ook leven.' Mompelde ze zachtjes. 'Het vuur danst als het waren. Onophoudelijk tot het gedoofd wordt.' Ze fronste even, maar glimlachte wel. Ze moest erover nadenken.
Voor planten kon het dodelijk zijn, maar Camille vond het ergens wel fascinerend. Thuis was vuur een grote angst geweest. Als het vuur over het akker kwam dan was de gehele oogst mislukt, maar daarna zou de grond vruchtbaarder worden. Een geluk bij een ongeluk? Misschien.

'Mijn ouders konden me niet onderwijzen. Zij beheersen de kracht van het water.' mompelde Camille toen hij op haar thuis situatie reageerde. 'Ik was degene die het meeste werk deed thuis. Ik zorgde onder andere dat er te eten op tafel kwam. Qua koken, maar ook qua inkomsten thuis halen.' Grinnikte Camille. 'Ik probeerde altijd voor een zo groot mogelijke oogst te zorgen. Zeker toen de belasting hoger werd en we meer moesten terug geven aan de staat.' Mompelde ze. 'En ja, hier wordt je wel wijzer. Maar wijsheid komt met de tijd.' Knipoogde ze toen. 'Dus wanneer jij een oud mannetje bent, dan pas ben je oud en wijs genoeg.' Grapte ze voorzichtig.

"Ik oud?! Dacht het toch niet, tegen de tijd dat ik oud kan worden genoemd hebben mijn familieleden me allang gecremeerd en ben ik één met het vuur geworden."Zei Kasai met een lach."Dingen vergaan, en laat mij maar vergaan voordat ik oud en slap ben..."Zei hij daarna als reden waarom hij ouderdom vreesde en het liefste het zou gaan vermijden desondanks was het wijze een aannemelijke optie. "Wel grappig dat jij de enigste dan bent met een planten kracht. Maar je kunt van geluk spreken, water is zo... Blêg. Mag het op één over ander reden niet echt."Zei Kasai die met blêg ook een vies gezichtje trok maar deze daarna weer goed trok. "Maar volgensmij ben ik niet de enige vuurmagier die er zo overdenkt. Jij zult denk ik wel juist een liefde voor water bezitten aangezien planten toch leven op water?"Vroeg daarna Kasai aan Camille.

Kasai keek eens om hem heen. Wat is het toch stil in de bibliotheek. Achja, dat hoorde zo maar er waren toch mensen. Op Camille na, want daar praatte hij mee. Mocht hij geen mensen die in zo een stille ruimte aanwezig waren. Ze waren dan zo stil en zo eng op één of andere manier...

'Hmm, nee. Mijn ouders bezitten de kracht van het water, maar ze hebben mij nodig om te weten waar het vruchtbare gedeelte in de aarde zit. Dat kunnen de planten mij ook vertellen.' Glimlachte Camille terwijl ze het boek dicht klapte en de kaft streelde.
'Wij vreesde het meest voor vuur.' Ze keek Kasai nu rechtstreeks aan. 'Vuur vernietigd de planten. Laat ze branden in een helle vuur, maar het as daarvan maakt de grond vruchtbaar, zoals ik al vertelde. Water zou dat niet kunnen brengen. Water helpt de planten om te kunnen groeien, maar daar is ook zon voor nodig.' Camille had hem strak aan gekeken -zonder ook maar te glimlachen- maar nu glimlachte ze weer haar vriendelijke, rustige glimlach. 'Planten hebben van alles nodig om te overleven. Dus ik ben niet jaloers op elk andere kracht. Ik ben niet anders gewend en ik weet ook niet wat ik mis, want ik heb het nooit gehad.'

Ze dacht na over zijn woorden over de ouderdom. 'Ik heb mensen oud zien worden en hun schoonheid en kracht zien behouden. Ik denk eerder dat ik als een bloem verlep terwijl jij alleen maar minder zal branden, maar hoe klein de vlam ook is, hij zit boordevol met kracht.' Ze glimlachte naar hem. Waarom ze zo vaak glimlachte wist ze ook niet, maar het deed haar goed. En een gesprek in deze stilte was fijner dan lijden met iemand die de stilte niet kon dragen. 'Maar ik vrees de dood en ouderdom niet. Het is een proces waar je door moet gaan.' Ze haalde haar schouders op. 'Wat is het dan dat je zo vreest? Het verliezen van je kracht? Of het verlies van andere om je heen?' Ze keek hem vragend aan.

"Ik vrees dat dit mooie gezichtje niet meer zal bestaan.'Zei Kasai net triest terwijl hij zijn hand op zijn gezicht legde."En me krachten zullen ook niet meer zo goed zijn als ze nu zijn. Misschien wijzer maar zeker niet zo flexibel en beweegelijk als ik nu ben. En zelfs wijsheid heeft een grens ooit gaat het weg. En stel je eens voor dat je niets hebt!"Zei Kasai nep anstig maar wat wel een angst was. "Toch is missen wat je niet hebt gehad een stuk moeilijker. Ik heb er geen last van maar als je er ooit last van hebt. Wat ik me kan voorstellen voor sommige magiers bij het zien van mijn vuurkrachten. Of misschien wel jou plantkrachten."Zei Kasai die verassend ook Camille als goede kracht aanstreepte in plaats van alleen zijn kracht.

Kasai ging eens wat gemakkelijker zitten."Ik weet zeker dat jij de kassen daar buiten al hebt verkend ofniet soms? Zelfs ik ken ze al van binnen en buiten hoewel ik niet alle planten ken. "Ging Kasai verder."Vind je het mooie kassen of vind je het maar niks en ben je meer puur natuur?"Vroeg hij daarna nieuwschierig aan Camille.