Camille Vivere

Naam: Camille Vivere

Uiterlijk: Zie avatar, maar voor de rest: Niet al te lang. Rond de 1,70 schommelt ze. Haar postuur is redelijk normaal. Niet te dik en ook niet overdreven mager. Meestal hangt haar, haar los, maar wanneer het nodig is draagt ze haar haren in een staart.

Kracht: Flora dus

Leeftijd: 17 (bijna 18)

Leerjaar: leerjaar 7

Gedrag: Op het eerste gezicht is Camille een lieve, rustige jonge dame. Ze gaat beheerst met alles om en loopt er zelden de kantjes vanaf. In vele zaken heeft ze bergen van geduld. Waar anderen al geknapt zouden zijn gaat zij rustig door, maar ook bergen hebben een top. En als Camille haar geduld verliest is haar eerste reactie vaak woede. Ze kan bijzonder kwaad worden, maar dat gebeurt eigenlijk zelden. Als het gebeurt, berg je dan maar. Ze is soms wat terughoudend, maar vaker reageert ze open en enthousiast.

Achtergrond: Camille had nooit iets vernomen van krachten. Haar ouders zwegen erover en vermeden het onderwerp. Als Camille ernaar zou vragen zou er wat zwaaien dus ook zij bleef zwijgen over het onderwerp.

Tot op een dag zij de kelder aan het opruimen was. Het was een rot klus en natuurlijk kreeg Camille deze als oudste van de kinderen toegewezen. Samen met nog 3 broers en een zusje werkte zij het hardst van allemaal. Althans vond Camille. Het was een arm gezin. Een arm boers gezin waarvan het inkomen elk jaar weer slonk. Het verbouwen van groentes en kruiden lukte niet meer. Het land had geen kracht meer. Was niet vruchtbaar genoeg meer om wat op te verbouwen en dat werd steeds duidelijker.
Maar in de kelder vond Camille een boek. Een boek met vage teksten die ze niet begreep. Het was van een voorouder van haar. De naam was doorgestreept. Door gehaald en vergeten. Uit het zicht van haar ouders had Camille het mee naar buiten genomen. Daar aan de rand van het bos begon ze de woorden op te sommen. Althans ze probeerde het. Het leek niet echt te lukken, maar toen opeens.
Een klein nietig plantje naast haar begon te groeien en werd uiteindelijk een prachtige bloem. Camille staarde er verbaasd naar. Nog een keer sprak ze de woorden hardop uit en een ander plantje begon te groeien. Enthousiast rende Camille weer naar binnen om alles aan haar ouders te vertellen. Deze konden het niet meer ontkennen en voorzichtig begonnen ze Camille van alles uit te leggen, maar zij waren geen magiers zoals Camille dat was. Zij konden haar niet verder helpen.
Haar ouders waren bijzonder terughouden, maar haar broertjes waren enthousiast.

Extra:
Weet ik nu even niet.