Welkoms Diner

(Iedereen is al aanwezig, dit betekent dat je niet binnen hoeft te stormen)

Finn liep door de grote zaal en ging op het verhoogde deel staan. Alles rook al na gebraden kip, gekruide aardappelen en gestoofde vis. ''Ik zie dat iedereen er is.'' Begon de jongen koeltjes en vervolgde richting de volle zaal ''Welkom bij het eerste diner van M.A.G.I.C., voor de nieuwkomers, je mag vandaag eten wat je wil, hoe je wil en wanneer je wil, vanaf nu. Veel plezier dit nieuwe schooljaar!'' Finn knikte tevreden, zijn eerste speech was goed gelukt en ook al was het een korte, zenuwen waren toch aanwezig. De twintiger ging aan een tafel zitten met voornamelijk zevende en achtste jaars, waar nog een bord vrij was. Hij legde er twee worstjes op gooide er wat saus overheen, pakte vervolgens nog een kippenpootje en een stukje brood. Finn keek stilletjes om zich heen, hij moest altijd eerst even wennen en was eigenlijk nooit de eerste die zijn mond open trok. Maar nu hij een rol, sterker nog, de rol als hoofdleiding had, moest hij wel contact leggen. Finn keek naar een leerling die van een bordje soep zat te smullen, de leerling kwam hem bekent voor maar hij wist geen naam te noemen. Finn begon voorzichtig ''Dus, heb je weer zin in het nieuwe schooljaar? Heb je nog een vak laten vallen, of ga je voor het volle examen?'' Hij was bijna trots op zichzelf, toen hij de vragen er als de gewoonste zaak van de wereld uit zijn strot kreeg en glimlachte, luisterend naar de leerling.

Camille pakte een bordje met gekruiden aardappelen en wat vis. Ze was geen grote fan van vlees. Ze at het wel, wanneer het de enigste optie was. Liever had ze een stukje vis, wat aardappels en groenten. Ze schonk voor zichzelf een glaasje water in en bekeek haar feestmaal met een tevreden blik.
'Eet smakelijk.' glimlachte ze tegen ieder die het horen wilde en nam een hap van haar eten. Met een kritische blik proefde ze de vis en legde toen haar vork en mes neer. Ze zocht naar wat kruiden die op tafel verspreid stonden, maar kon ze niet vinden. Geen nood. Vanuit een klein buideltje die ze bij zich droog haalde ze wat kruiden van thuis eruit. Deze waren ook gewoon op te eten, maar Camille sprenkelde wat fijne dille over de vis en proefde opnieuw. De smaak was licht veranderd en er verscheen weer een tevreden glimlach op haar gezicht. Een beetje saus kon geen kwaad en ze gooide net genoeg saus over haar aardappelen en groente.
Camille hield zelf van koken. Vaak was zij degene die in de keuken stond thuis. Haar ouders hadden het te druk en lieten Camille met alle genoegen haar gang gaan.
Dat kostte hun weer minder werk.

Nog een hapje nam ze en ze had een verrukte uitdrukking op haar gezicht. 'Is er ook wijn?' vroeg ze opeens. Normaal gesproken was Camille wat voorzichtiger, maar als het om koken en eten ging ...

Ryuu zat gezellig bij wat zevende en achtste jaars, waar hij genoot van zalm en ander heerlijk voedsel, zoals gewoonlijk bij M.A.G.I.C. Hij zat naast Finn, een jongen van de Leiding en een meisje dat waarvan hij de naam niet zo een twee drie van wist. Finn begon ineens tegen hem te praten, toen hij net een stuk zalm in zijn mond propte. "Huh? Ooh, ja ik heb er echt heel veel zin in. Mijn laatste jaar hè. En dan eindelijk mijn Magiërs-examen halen." begon Ryuu, om Finn's zijn vragen te beantwoorden. "Of ik vakken heb laten vallen? Nee, eigenlijk niet. Vond het zo wel goed. Ik heb het al 7 jaar zo gedaan, dus waarom mijn achtste niet?" Het meisje naast hem, vroeg ineens of er ook wijn was. "Wijn?" Ryuu keek rond, slikte het eten dat hij in zijn mond had door, en vroeg Finn om de wijn aan te geven. "Hier, maar drink niet teveel hè. Met teveel alcohol in je bloed, raak je de controle over je magie kwijt." zei Ryuu, zo wijs als maar wat. Hij gaf haar de fles met Witte wijn, want dat paste het beste bij de vis die op haar bord lag. Ryuu's bord was inmiddels leeg. "Hmm...nu nog zo'n lekkere bord met rijst en curry." en Ryuu schepte nog wat rijst met curry op zijn bord. "En jij dan Finn? Wat ga jij allemaal doen, nu je de leiding hebt?" vroeg Ryuu. Ryuu begon met eten van zijn curry, terwijl hij wachtte op antwoord van Finn. Maar na een paar happen moest hij water, want de curry was nogal pittig. "Wauw, pittig spul zeg, deze curry!" floepte hij er zo tussendoor.

Aan het eind van één van de lange tafels waar de leerlingen aan zaten, zat een figuur met een sereen gezicht, die over de hoofden van de leerlingen en leidinggevenden uitkeek. Zijn lange blonde krullen golfden als gebundelde stralen zonlicht over zijn schouders, en hij droeg een vreemdsoortig, gewaad-achtig uniform, prachtig geborduurd met ingewikkelde patronen, en aan de randen bezet met gouden letters in een vreemde taal.
Hij at rustig van zijn gevogelte, en nam een slok rosé erbij, een fijne combinatie van geliefde drank en voedsel in Levis.
Hij keek nu echter langer naar Ryuu, Finn, en het meisje naast hen, waarvan hij dacht te kunnen herinneren dat ze Camille heette.

'Rustig maar.' Glimlachte Camille de jongen toe. Zijn naam was haar ontschoten, maar ze wist dat hij een jaar hoger zat dan zij. 'Je moet melk drinken wanneer je eten te pittig is. Van water krijg je alleen maar meer dorst.' Grinnikte ze toen de jongen een te pittige curry had gegeten. Nu was zij degene die even een wijs antwoord moest geven.
Ze nam glimlachend nog een hap en toen een slokje wijn. Met een kritisch gezicht wachtte ze tot de smaak helemaal tot haar doorgedrongen was en toen ze concludeerde dat de wijn perfect bij de vis paste at ze weer vrolijk door. Ondertussen luisterde ze geïnteresseerd naar het verhaal die de jongen vertelde aan een leider, genaamd Finn. Interessante naam, maar verder vond Camille dat niet zo boeiend.
Het eten in haar mond was interessanter. Ze nam nog een hap en at snel door tot haar bordje perfect leeg was.
'Zo dat was lekker.' Glimlachte ze. Ze keek even naar opzij. Waar een andere leider zat. Haalde haar schouders op en pakte het volgende gerecht dat voor haar stond.

Finn keek om zich heen, zoekend naar wijn, maar die bleek Ryuu al gepakt te hebben. Hij besloot dus maar een hapje worst naar binnen te steken, luisterend naar Ryuu. ''Acht schijnt een lastig jaar te zijn, vond ik persoonlijk niet zo.'' Zei Finn knikkend. ''Wat ik ga doen? Op jullie passen hé. Pittig? Dan moet ik dat maar eens proberen!'' De jongen schepte wat rijst op zijn bord en goot er een klein beetje Curry bij. Hij at zijn worstje op en nam toen een flinke hap rijst, die hij snel doorslikte. Jemig, dat was inderdaad heet! Finn boog zijn hoofd achterover, sisde wat woordje en een zwarte damp verliet zijn mond. Hij keek met droge ogen naar Ryuu en zei ''Ja, pittig spul.''
Finn wreef in zijn ogen en nam nu een wat kleiner hapje, het was een wonder als hij dit had opgekregen. De jongen besloot maar wat deftig aan zijn kippenpoot te kluiven, lekker gemarineerd. ''Dus Ryuu, er al weer zin in?'' vroeg Finn die zijn handen afveegte aan een stuk keukenrol, evenals zijn mond. Hij hield absoluut niet van vlekken en andere viezigheid. Nu pas merkte Finn Chikara op, hij kon zich niet herineren of hij hem al eens gezien had. Finn dacht zelfs van niet, maar hij had een foto gezien bij het solliciteren. ''Jij moet Sutorenjaa zijn?'' vroeg Finn en vervolgde ''Aangenaam. Mijn naam is, zoals je misschien wel gehoord hebt Finn, Finn Inferno.''

'Ja. Chikara Sutorenjaa, aangenaam.' De man met de het lange haar glimlachte vaagjes, en schepte wat van de rijst op. Hij hield van heet eten. Hij was het wel gewend, want net zoals in Calidus, het Vuur-land, hielden de magiërs uit Levis van heet eten. Zij leverden ook de kruiden voor de hete kruidenwijn uit Calidus, en diezelfde wijn schonk Chikara zichzelf nu met een sierlijk handgebaar in.
Hij nam een slok, en sloeg zijn ogen weer op, zodat hij met die almaar-verkleurende ogen naar Finn keek. 'Jij komt uit Umbra, niet? Een magiër van het Duister. Een mooi land, dat umbra. Toen ik klein was reed ik graag naar de grenzen van Levis en Umbra. Je weet wel, de Grens-tussen-de-Grenzen, waar Duisternis en Licht elkaar zichtbaar raken..?'

Aan een tafel waar enkele zesdejaars luidkeels verhalen zaten uit te wisselen, zat op een korte afstand van hen een 16 jarig meisje de laatste restjes uit haar bord naar binnen te werken. Ze had de hele tijd nog geen woord gelost en zelfs geen blik op de anderen gericht. Echter nu haar bord leeg was, draaide ze haar hoofd wat opzij en keek vanuit haar ooghoeken even rond. Haar blik bleef even bij de andere tafel hangen, waar een hoop oudere mensen zaten en blijkbaar geen met dezelfde krachten als zijzelf. Met een zucht draaide ze zich terug naar haar bord en keek de tafel even rond. Eigenlijk kende ze niemand, wat ook niet zo vreemd was want Naomi had zelf nog geen contact proberen te maken. Dat was ze eigenlijk ook helemaal niet van plan.

Ryuu was inmiddels uitgegeten. "Zo, dat was een heerlijk maaltje zeg." zei Ryuu met een brede glimlach, een teken dat hij echt tevreden was. "En dan ga ik nu maar even mijn eten verwerken." Ryuu ging wat naar achteren zitten en zat er nu meer ontspannen bij. Hij luisterde naar het gesprek tussen Finn en Chikara. Het was best wel interessent, maar hij hoefde zelf niet mee te praten. Hij is normaal wel druk genoeg, dus hij begon lekker rustig.

"Excuseer mij, maar ik ben klaar en ga nu naar mijn kamer. Moet al mijn koffers en stuff nog uitpakken. Heb denk ik iets teveel mee genomen." zei Ryuu aarzelend en hij stond op. "Geniet nog van het eten. Het is alleen vandaag een feestmaal. Tenminste...als het is zoals voorgaande jaren..." grapte Ryuu en hij zei wat vrienden gedag en verliet toen de tafel. Hij ging naar de grote deur van de Gezamelijke Ruimte en betrad het binnen gebouw van het Studentenhuis M.A.G.I.C.
"Eindelijk weer terug..." mompelde hij zachtjes, toen hij de deur achter zich dicht deed...

''Tuurlijk ken ik die'' knikte Finn. ''Niet mijn lievelingsplekje eerlijk gezegd. Ik ben ook nog niet vaak in Levis geweest. Twee keer, één maal in de lichtstad en één maal ben ik er doorheen geweest toen ik een tripje naar Zodiacus maakte.'' De jongen draaide zich naar Ryuu toe en knikte, vervolgens keek hij weer naar Chikara en stond op. ''Ik ga even wat rond lopen, zieltjes winnen.'' grapte Finn met een knipoog naar zijn mede-leider.

De jongen stond op en liep naar een leerling aan een andere tafel. ''En, weer zin in het nieuwe schooljaar?'' ''Achja, 't is dat 't moet hé...'' ''Jaja, en gisteren zeker te zenuwlijen voor de spanning. Hey, ik ga nog wat rondlopen. Veel plezier dit schooljaar!'' En zo liep Finn nog enkele leerlingen af. Vervolgens kwam de jongen bij Naomi aan en tikte haar op haar schouder. ''Dus,'' begon Finn opnieuw ''al zin in het nieuwe schooljaar?''

Afwachtend prutste Naomi even aan haar armband, toen ze plots iemand op haar schouder voelde tikken. Snel draaide ze haar hoofd om en keek naar de oudere jongen die naast haar stond. Zwijgend luisterde ze naar zijn woorden en knikte kort als antwoordje. Eigenlijk was Naomi niet zeker van haar antwoord. Ze zat liever de hele tijd buiten bij het water, dan hier in de school. Maar het moest en zo zou ze vast beter met het water leren omgaan. Even glimlachte ze kort bij die gedachte maar besefte toen pas dat er een stilte gevallen was. Eigenlijk wist ze ook helemaal niet wat te zeggen. Ze kende deze persoon helemaal niet. En hij haar vast ook niet. Een beetje ongemakkelijk en zenuwachtig begon ze weer aan haar armbandjes te prutsen.

Camille had haar bord netjes leeg gegeten. Ze had haar voeten opgetrokken en begon zonder op de andere te letten te neuriën. Al was het heel zachtjes. De meeste zouden het vast niet horen, maar dat ze haar ogen sloot was over duidelijk. Ze had zichzelf nu in kleermakerszit gekregen en wiegde zachtjes heen en weer terwijl ze haar voeten vast pakte. Het zag er tamelijk vreemd uit.
Niemand leek te reageren en opeens stond Camille op. Ze opende haar ogen weer en glimlachte lichtjes naar de andere. 'Ik zal mij ook terug trekken.' kondigde ze aan. Aangezien niemand toch een gesprek met haar leek aan te knopen verdween ze voordat er iets pijnlijks zou gebeuren.

Langzaam liep Camille weg. Ze neuriede nog steeds. Ze had geen idee waar ze naartoe liep, maar dat maakte haar niet uit. Ze ging waar haar voeten haar brachten.
Ze verdween door de deur. Liet deze voorzichtig dichtvallen en begon toen zingend de gangen door te lopen.

Finn knikte, gaf een knipoog en zei zacht ''Als je me nodig hebt, kan je het altijd aan mij of aan een andere leider vragen, oké?'' Hij begreep wel dat ze wat zenuwachtig was voor het schooljaar. Finn stond op en liep terug naar het podium, waar voor hem de hele avond begon. ''Mag ik nog even jullie aandacht?'' riep de leider ''De woon- en slaapzalen van elke afdeling vind je voor mij aan de linkerkant en vervolgens weer links. Als je naar buiten wil is dat hier rechts en alsmaar rechtdoor. Verder kunnen jullie al jullie vragen altijd aan mij of Chikara Sutorenjaa kwijt. Nouja, niet als we slapen... Oja, dan ook.'' Finn wees naar de man die aan nog aan tafel zat. ''Nogmaals wens ik jullie allemaal een fijn schooljaar, als iemand nu nog vragen heeft, ik ben zo buiten. Ik zie jullie nog wel.''

Nogmaals knikte Naomi vluchtig en keek de jongen na. Hij was dus een leider. Naomi was net nieuw in dit studentenhuis en had dus geen idee hoe alles werkte. Gespannen luisterde ze naar ieder woord dat uitgesproken werd en probeerde het ook te onthouden. Nadat hij klaar was met praten stond ze vluchtig op en stootte daarbij per ongeluk tegen een zevendejaar aan. Dat meisje, die een stuk groter was dan zij, keek even venijnig naar Naomi, die vlug haar blik afwendde en richting de deur liep om de zaal te verlaten. Ze ging naar buiten en bleef in de gang staan. Geen idee waar ze heen moest. Dan pas besefte ze dat ze zelfs niet de naam van de leider wist en hij niet die van haar. Naomi zuchtte diep. Maar hoe moest ze dat aan boord gaan leggen? ze leunde met haar rug tegen de muur in de gang en hield haar ogen op de deur van de gezamelijke ruimte gericht. Misschien liep hij haar zo wel voorbij.. Uiteindelijk kwam hij ook naar buiten, maar de grote mensenmassa die intussen al in de gang liep verhinderde Naomi de weg. Ze bleef nog even in de gang staan en liep toen rustig door.

Amy Lockhart kwam haar Kamer uit van bij de Vochtigheid dan liep ze de gangen al meteen door totdat ze aankwam bij de Gezamelijke Ruimte en deed daar ineens de deur open. Ze liep meteen al de Gezamelijke Ruimte binnen. Toen ze binnen was, zag ze al best veel studenten hier. Maar die wou ze nu eigenlijk nog niet aanspreken. Ze was van plan om een leider aan te spreken, maar die waren hier precies al niet meer. Dus besloot ze maar om hier ergens te gaan zitten wachten. Voordat ze ergens ging zitten om te wachten liep ze eerst langs de dessert tafel om daar ergens een stukje caké zou kunnen nemen en rustig al at ze haar stukje caké op.

Chikara's altijd van-kleur-veranderende ogen dwaalden rond door de kamer, en hij depte zijn mond af met zijn servet. Hij leek erg gebrand op het netjes bewegen en kijken gedurende het eten, en hij glimlachte ook nu maar een klein beetje. Toch was hij op een vreemde manier erg knap, en leek hij erg vriendelijk. Zijn wenkbrauwen stonden in ieder geval niet kwaad, en hij knikte naar elke leerling die hem aankeek, en sprak soms een paar korte woorden.
Hij sloeg de deuren naar het balkon open, en keek uit over het kleine dal achter het huis, de tuin, als het ware. Hij hield ervan om op het sportveld, als het nog stil was, zijn training en oefeningen te doen, als het nog vochtig en mistig was, en het licht door de wolken heen begon te stralen.

Opeens zag Amy Lockhart dat toch nog iemand anders door deze kamer dwaalde. Al meteen stond ze op van haar stil waarin ze zat te wachten, at vlug de restjes van haar caké op. Ze keek he daarna aan, terwijl ze zag dat hij de deuren open sloeg van het balken en dat hij over het kleine dal aan het kijken was van het huis, de tuin. Amy Lockhart besloot om naar hem toe te lopen, al snel stond ze naast hem. "Hoi...!" zei Amy plotseling. "Ik ben Amy Lockhart, 13 jaar, één van de Eerste jaars." zei Amy. En bekeek hem terug aan en wachtte op zijn antwoord. Ze vroeg zichzelf ook wel af wie hij eigenlijk was dus vroeg ze maar. "Wie ben jij eigenlijk?" toen ze hem nog steeds aan het bekijken was. Amy Lockhart kreeg voor een tijdje geen antwoord van hem terug. Ze begon ineens maar alsof te hoesten, en zo ze hoopt dat hij het dan uiteindelijk zou horen.